نورپردازی در مجالس

ساده‌ترین روش برای شروع نورپردازی دکوراتیو روشی است که در آن نور به بالا می‌تابد؛ این روش بسیار عملی و کم‌خرج می‌باشد و نتیجه آن چشمگیر و قابل توجه است. با قرار دادن چراغ بر روی زمین و تابش نور آن به سمت دیوار مجاور صحنه‌ای جالب خلق می‌شود که هم زیبایی دارد هم نور بازتابش شده از سقف می‌تواند نور عمومی ملایمی را ایجاد کند. توجه نمایید که لامپ‌های التهابی و خانواده لامپ‌های گازی برای این منظور مناسب نیستند چرا که دمای بالای این لامپ‌ها در دسترس قرار می‌گیرد و ممکن است خطرآفرین شود. لامپ‌ها و پروژکتورهای LED برای این منظور بسیار مناسب هستند.
فاصله پیشنهادی چراغ‌ها برای این نوع نورپردازی بین ۱ تا ۳ متر مناسب است و فاصله از دیوار معمولاً در حدود ۳۰ سانتی‌متر بهترین نتیجه را می‌دهد. حفظ فاصله برابر بین چراغ‌ها در زیبایی نهایی کار بسیار اهمیت دارد. خصوصاً در دیوارهای بزرگ به تقارن و فاصله بین چراغ‌ها بیشتر توجه نمایید چرا که عدم تقارن از فاصله دور نیز به چشم می‌آید.

استفاده از ویدئو پروژکتور

می‌توانید با استفاده از ویدئو پروژکتور نام و تاریخ را بر روی یک محل نشان بدهید و با استفاده از حرکت به آن روح ببخشید همچنین می‌توانید با استفاده از یک طرح متحرک توجه همگان را جلب نموده و میهمانان را به رقص و شادی دعوت کنید. اگر با ویدئو پروژکتور آشنایی بیشتری دارید می‌توانید از آن برای نمایش بر روی زمین نیز استفاده کنید.

چراغ‌های شارژی

با استفاده از چراغ‌های شارژی کوچک می‌توانید هر جا که نور متمرکز مورد نیاز باشد را روشن نمایید. کیک عروسی و سبد میوه‌ها نمونه‌هایی هستند که با یک نور اختصاصی کوچک بسیار زیباتر جلوه می‌کنند.

لیزرهای رقصنده و چراغ‌های گردان

می‌توانید یک شب پرستاره را بر روی سقف ترسیم کنید یا بسیاری از شکل‌ها و نوشته‌ها را بر روی سقف نمایش دهید. همچنین لامپ‌های گردان حس تحرک و شادی القاء می‌کنند؛ از آن‌ها غافل نشوید.

تکنیک های پتینه روی دیوار

1 - تکنیک پتینه با اسفنج :

این تکنیک یکی از ساده ترین و در عین حال زیباترین روش های ایجاد طرح روی دیوارهاست. ابتدا زمینه دیوار را رنگ آمیزی کنید و سپس یک تکه اسفنج را به رنگ آغشته کرده و به صورت ضربه ای به دیوار بزنید. توجه داشته باشید که ابتدا اضافه های رنگ را توسط روزنامه بگیرید و سپس اقدام به رنگ آمیزی کنید.

آموزش پتینه کاری روی دیوار

2 - تکنیک پتینه با پارچه :

این شیوه نسبت به روش اسفنج، وقت بیشتری از شما می گیرد. برای پیاده کردن این تکنیک شما باید تعداد زیادی تکه پارچه تهیه کنید و هر بار یکی از آنها را مچاله کرده و به مقداری رنگ آغشته کنید. سپس به حالت ضربه ای روی دیوار بزنید.
البته جور دیگری هم می توانید از تکنیک پارچه استفاده کنید. به این ترتیب که مستطیلی به عرض 15 سانتی متر و طول 20 سانتی متر از پارچه ای ببرید. در حالی که با دست 2 سر پارچه را گرفته اید آنها را خلاف جهت هم بپیچانید. لوله پارچه را به رنگ آغشته کنید و مانند یک وردنه روی دیوار بکشید. هر بار که پارچه باز شد، این کار را تکرار کنید.

3 - تکنیک بافتدار کردن دیوار در پتینه :

در بافت دار کردن دیوار روش های مختلفی وجود دارد. از جمله ترکیب پودر مل، روغن الیف، آب و رنگ روغنیساختمان برای بدست آوردن خمیری نسبتا شل تا در بافت دار کردن دیوار استفاده شود. البته می توانید مقدار آب و پودر مل را برای رسیدن به غلظت دلخواه تغییر دهید.

 4 - تکنیک رنگ برداری :

این تکنیک هم توسط پارچه اجرا می شود. اما با این تفاوت که این بار پارچه رنگ اضافی روی دیوار را به خود جذب می کنند. ابتدا دیوار مورد نظر را آماده کرده و رنگی را با قلم مو به صورت نیمه رقیق بر روی دیوار بکشید. حالا یک دستمال نخی زبر را که به صورت مچاله در آورده اید را به دیوار خیس به صورت ضربه ای بزنید. به این ترتیب رنگ از روی دیوار برداشته شد و همزمان با انتقال رنگ، نقش مچاله شده پارچه روی دیوار باقی می ماند.

 

پتینه روی دیوار با پارچه و اسفنج

5 - تکنیک راه راه کردن دیوار در پتینه :

این روش بیشتر مناسب اتاق های خواب است. البته باید توجه داشت که نباید باعث شلوغ به نظر رسیدن اتاق شد. برای مثال می توان از این روش تنها برای دیوار سمت تختخواب استفاده کرد. ابتدا نقطه وسط دیوار را پیدا کنید سپس 5/7 سانتی متر از هر سمت این نقطه به اطراف حرکت کنید. بدین ترتیب اولین نوار 15 سانتی متری ایجاد خواهد شد. به همین طریق تمام دیوار را به نوارهای 15 سانتی متری تقسیم کنید.
با استفاده از شاقول خطوط را ترسیم کنید یا از نقطه چین های بزرگ استفاده کنید و تا پایین دیوار بکشید. سپس با چسب نواری کاغذی یک طرف خطوط علامت گذاری شده را بپوشانید به طوری که چسب داخل نوارهایی که باید بمانند چسبانده شود. در نهایت به صورت یکی در میان این قسمت ها را رنگ آمیزی کنید. شما می توانید الگوهایی را نیز به شکل دایره یا مثلث از مقوا جدا کنید و بین این خطوط قرار دهید. البته توجه داشته باشید که اگر می خواهید داخل این الگو ها را رنگ کنید باید طوری آنها را طراحی کنید که وسطشان خالی باشد.

سیستم های پخش کننده

سیستم پخش  
به طور کلی سیستم های پخش کننده رایج در بازار ایران به گروه های زیر تقسیم بندی می شوند. 
تیپ (کاست): 
پخش های تیپ یا کاست خور معمولا یک کاست را درون خود جای داده و دارای چهار خروجی صدا 40 وات (PMPO) و معمولا این پخش ها فاقد خروجی ساب یا آمپلی فایر هستند. 
هرچند مدت هاست این نوع پخش کننده را از ذهن خود پاک کرده ایم، اما اکنون برخی خودروها با این نوع سیستم پخش روانه بازار مصرف می شوند یا این که از گذشته به صورت فابریک در خیابان های کشور تردد می کنند.
این در حالی است که در نمونه های کمی جدیدتر برخی از آنها این قابلیت را دارند که سیستم چنجر (سی دی چنجرها معمولا از سه تا 12 سی دی را در خود جای می دهند و اکثر آنها فاقد قدرت پخش فرمت MP3 و دیگر فرمت ها جز Audio هستند) را نیز به آنها متصل کرد، اما اصلی ترین خصوصیت مثبت این نوع پخش ها، رادیوی قوی آنهاست. 
پخش CD: 
پخش های سی دی معمولا یک جایگاه برای ورود سی دی دارند و به مدل های مختلف تقسیم می شوند. برخی از آنها امکانی مشابه با امکانات پخش های تیپ دارند و برخی هم امکانات اضافه مانند تنظیمات بیشتر، امکان اتصال به آمپلی فایرها و خروجی تا هشت عدد. اکثر پخش های سی دی اتومبیل قادرند سی دی هایی با فرمت MP3 و Wav را بخوانند؛ در حالی که بیشتر مدل های موجود امروز بازار قابلیت ورودی صدا چون USB و مموری و AX را نیز دارند. 
پخش کننده DVD: 
پخش های دی وی دی قادر به خواندن اکثر فرمت ها هستند و چند خروجی و چند ورودی دارند. قابلیت اتصال مانیتور (تا شش عدد) در برخی از آنها وجود دارد. با وجود این، ویژگی منفی اکثر پخش های دی وی دی، خروجی های ضعیف صوتی آنهاست که برای سیستم های حرفه ای کارایی ندارند. اتصال دوربین عقب، دوربین مادون قرمز، GPS و... از امکانات اضافه دی وی دی هاست. 
 

شیوه آموزش پر کردن بادکنک با گاز هلیوم

آموزش پر کردن بادکنک با گاز هلیوم 

شاید به دنبال آموزش پر کردن بادکنک با گاز هلیوم باشید تا بتوانید مجلس مهمانی خود را با بادکنک های هلیومی زیبا کنید. اینکه خودتان بادکنک ها را از گاز هلیوم پر کنید چند مزیت دارد. اول اینکه جا به جایی بادکنک خالی ساده تر است و ممکن است بادکنک پر شده بیرون از منزل به دلایلی بترکد. دوم اینکه بادکنک های هلیومی دائماً شناور نخواهند ماند و عمر مفید آن ها به طور میانگین حدود 7 ساعت است و اگر در منزل پر شوند شما فرصت بیشتری خواهید داشت. از طرفی اگر بادکنک ها را خودتان با گاز هلیوم پر کنید مقرون به صرفه تر خواهد بود!

مراحل پر کردن بادکنک هلیومی

برای اینکار ابتدا کپسول گاز هلیوم را متناسب با تعداد بادکنک هایی تهیه کنید که قصد دارید پر کنید. فروشندگان کپسول هلیوم تعداد بادکنکی را که آن کپسول پر می کند، قید می کنند.

برای انتخاب زمان پر کردن بادکنک ها باید به نکاتی از جمله دمای هوا، رطوبت و ارتفاع از سطح دریا توجه کنید. بادکنک های فویلی معمولاً 2 تا 14 روز شناور می مانند و بادکنک های لاتکسی بین 4 تا 16 ساعت!

برای پر کردن بادکنک باید شیر پر کننده بادکنک را روی نازل کپسول گاز هلیوم قرار دهید و با اتصال دهانه ی بادکنک به آن و باز کردن شیر کپسول، بادکنک را پر کنید.

حین پر شدن بادکنک دقت کنید که کپسول، آن را به سرعت باد می کند و برای جلوگیری از ترکیدنش باید به موقع جدا شود. بادکنک های دایره ای برای تشخیص زمان جدا سازی مناسب ترند زیرا با پر شدن شکل دایره ای به خود می گیرند. از طرفی بادکنک های گلابی شکل، گاز بیشتری مصرف می کنند و باعث می شوند تعداد بادکنک کمتری را بتوانید با یک کپسول گاز هلیوم پر کنید.

پس از پر شدن و جدا کردن بادکنک انتهای آن را به خوبی گره بزنید و با نخ دلخواه و یا روبان به طول دلخواه ببندید. اگر در فضای منزل بادکنک را پر کنید پس از رها شدن به سمت سقف منزل حرکت خواهد کرد.

می توانید روبان را در بالای گره اصلی ببندید تا سوپاپ اطمینانی برای حفاظت بیشتر از گاز هلیوم و جلوگیری از نشت آن باشد. اگر بادکنک شما فویلی باشد که برای بستن انتهای آن ها راحتتر هستید. فقط روبان را در نزدیکی دریچه ی آن نبندید.

موادی به نام های فلوت نیز وجود دارند که درون بادکنک های لاتکسی استفاده می شود و طول مدت شناوری آن ها را با ممانعت از خروج گاز هلیوم از دیواره ی بادکنک افزایش می دهد.

5 نکته کاربردی جهت طراحی و چیدمان اتاق کنفرانس

نکات کلیدی اتاق کنفرانس

یکی از مهمترین بخش های یک شرکت و یا یک اداره سالن کنفرانس است که در آن سطوح مختلف مدیریتی شرکت کرده و مهمترین اهداف و رویکردهای خود را مطرح می کنند. بدین جهت آراستگی ، زیبایی دکوراسیون، و آرامش محیط مذکور در شرکت ها یا ادارات دارای اهمیت ویژه ای می باشد. در این مقاله به چند نکته اصلی و اساسی درباره اتاق کنفرانس اشاره میکنیم.

1) اندازه سالن کنفرانس 
سالن کنفرانس باید در جایی تعبیه شود که فضای مناسبی برای میز کنفرانس در آن وجود داشته باشد و البته به دلیل قرار گرفتن میز در وسط سالن، باید فضای کافی در اطراف میز کنفرانس برای رفت و آمد و پذیرایی در نظر گرفته شود.

۲) نحوه طراحی و چیدمان سالن کنفرانس
میزهایی که برای سالن کنفرانس در نظر گرفته می شود، از نوع میزهای کشیده است. معمولا یا به صورت مستطیلی و یا بیضی انتخاب می شود. در بعضی از موارد، با توجه به استفاده خاص از اتاق میز را به صورت UU شکل انتخاب می کنند. صندلی ها در اطراف میز و گوشه ها چیده می شوند. توجه داشته باشید که معمولا یک طرف میز به صورت جایگاه سخنران انتخاب می شود. صندلی ها باید به گونه ای قرار گیرند که به راحتی بتوانند نسبت به جایگاه سخنران دید داشته باشند. اگر تعداد افراد حاظر در جلسه زیاد است و اطراف یک میز معمولی اجازه نمی دهد و یا باعث شلوغی می شود، از میزهای میان تهی استفاده کنید. این کار امکان رفت و آمد برای پذیرایی را راحت تر می کند و همچنین ارتباط بین افراد سهل تر می شود.

۳) تجهیزات سالن و میز کنفرانس
تجهیزاتی که برای اتاق مورد نیاز است، بستگی به شرکت و یا اداره مورد نظر دارد. این تجهیزات را از قبل بشناسید و بر اساس آنها، دکوراسیون را طراحی کنید. این تجهیزات شامل سیستم های صوتی و تصویری، کامپیوترهای موجود بر روی میزها، سیم کشی های مورد نیاز، میکروفن، وایت بردهای الکترونیکی و مواردی از این دست است. اهمیت دارد در صورتی که یک سیستم تصویری برای اتاق در نظر گرفته اید، تمامی افراد حاظر در جلسه به راحتی بتوانند آن را ببینند. تعیین میزان فاصله افراد از سیستم نیز به عهده طراح است. این نوع سیستم ها معمولا در پشت جایگاه سخنران قرار می گیرند.

۴) نورپردازی سالن کنفرانس
نیاز به نور در اتاق جلسات یک امر بدیهی است. بهتر است از نور طبیعی در اتاق استفاده شود؛ ولی در صورتی امکان این نوع نورپردازی وجود نداشت از نور زرد استفاده کنید. اگر از نور طبیعی استفاده می شود، پنجره ها باید دارای پرده های مناسبی برای کاهش نور باشند؛ تا در صورت نیاز به استفاده از سیستم تصویری، بتوان به راحتی میزان نور را کاهش داد. اگر از نور مصنوعی برای اتاق جلسات استفاده می کنید، توجه داشته باشید که لامپ های مورد استفاده قابلیت تنظیم شدت نور را داشته باشند. می توانید از چند ردیف چراغ استفاده کنید؛ تا در صورت نیاز بعضی از ردیف ها را خاموش کنید. 

۵) آکوستیک بودن سالن کنفرانس
در اتاق جلسات افراد زیادی حاظر می شوند که با یکدیگر به گفتگو می پردازند. فضای اتاق باید خاصیت اکوستیک داشته باشد؛ تا در صورت همهمه شدن از میزان سر و صدا بکاهد. همچنین این کار باعث می شود که صحبت های سخنران واضح شود و از اکو شدن صدا جلوگیری شود؛ در نهایت به قابل درک بودن سخنان کمک می کند. علاوه بر این موارد، ممکن است نیاز به این موضوع باشد که صدای صحبت های حاظرین در جلسه به خارج نرود. برای این کار از عایق های صدا در کف و دیوارها می توان استفاده کرد.