شخصیت شناسی یا روانشناسی شخصیت

رشته روانشناسی شخصیت به بررسی ابعاد مختلف شخصیت انسانها می پردازد

روانشناسی شخصیت چیست؟

در رشته روانشناسی شخصیت، ابعاد مختلف شخصیت، جنبه های ادراکی، هیجانی، ارادی و بدنی

افراد و چگونگی سازگاری فرد با محیط مورد مطالعه قرار می گیرد.

دانشجویان رشته روانشناسی شخصیت به مطالعه  الگوهای خاص تفکر، احساسات و رفتار که

هر فرد را از دیگری متمایز می‌کند، می‌پردازند. این روان‌شناسان معمولاً در محیط علمی به عنوان

مدّرس یا پژوهشگر فعالیت می‌کنند.

شخصیت شناسی

در روانشناسی شخصیت، تعاریف مختلفی از شخصیت ارائه شده است که هر یک بر وجهی از

شخصیت تأکید کرده‌اند. هیلگارد شخصیت را «الگوهای رفتار و شیوه‌های تفکر که نحوه سازگاری

شخص را با محیط تعیین می‌کند» تعریف کرده است در حالی که برخی دیگر «شخصیت» را به

ویژگیهای «پایدار فرد» نسبت داده و آن را بصورت «مجموعه ویژگیهایی که با ثبات و پایداری داشتن

مشخص هستند و باعث پیش بینی رفتار فرد می‌شوند» تعریف می‌کنند.

شخصیت (Personality) از ریشه لاتین (Persona) که به معنی «نقاب و ماسک» است

گرفته شده است و اشاره به ماسک و نقابی دارد که بازیگران یونان و روم قدیم بر چهره

می‌گذاشتند و این تعبیر تلویحا به این موضوع اشاره دارد که «شخصیت هر فرد ماسکی است

که او بر چهره خود می‌زند تا وجه تمایز (تفاوت) او از دیگران باشد». شخصیت به همه خصلتها و

ویژگیهایی اطلاق می‌شود که معرف رفتار یک شخص است، از جمله می‌توان این خصلتها را

شامل اندیشه، احساسات، ادراک شخص از خود، وجهه نظرها، طرز فکر و بسیاری عادات دانست.

اصطلاح ویژگی شخصیتی به جنبه خاصی از کل شخصیت آدمی اطلاق می‌شود.

نظری اجمالی به تعاریف شخصیت شناسی، نشان می‌دهد که تمام معانی شخصیت

را نمی‌توان در یک نظریه خاص یافت. برای مثال کارل راجرز شخصیت را یک خویشتن

سازمان یافته دایمی می‌دانست که محور تمام تجربه‌های وجودی بود. یا گوردن آلپورت

شخصیت را مجموعه عوامل درونی که تمام فعالیت‌های فردی را جهت می‌دهد تلقی کرده است.

واتسن شخصیت را مجموعه سازمان یافته‌ای از عادات می‌پنداشت و زیگموند فروید، عقیده داشت

که شخصیت از نهاد(ID)، خود(Ego) و فراخود(Super ego) ساخته شده است.

شخصیت چیست؟

شخصیت تشکیل شده است از الگوهای ویژه فکری، احساسی و رفتاری که هر فرد را از افراد

دیگر متمایز می‌سازد. شخصیت، سرچشمه درونی دارد و در طول حیات، تقریباً پایدار باقی می‌ماند.

روان‌شناسی شخصیت، ویژگی‌های یگانه افراد و نیز مشابهت‌ها بین گروه‌هایی از افراد را مورد مطالعه قرار می‌دهد.

ویژگی‌های شخصیت

• شخصیت، سازمان یافته و سازگار است.

• شخصیت، هر چند پدیده‌ای روانی است امّا تحت تاثیر فرایندها و

نیازهای بیولوژیک قرار دارد.

• شخصیت باعث پدیدآمدن رفتارها می‌گردد.

• شخصیت از طریق افکار، احساسات، رفتارها و بسیاری چیزهای دیگر نمود می‌یابد.

شخصیت از دیدگاه روانشناسی

دیدگاه روانشناسی در مورد «شخصیت» چیزی متفاوت از دیدگاههای «مردم و جامعه» است

در روانشناسی شخصیت افراد به گروههای «با شخصیت و بی‌شخصیت» یا«شخصیت خوب و شخصیت بد»

تقسیم نمی‌شوند؛ بلکه از نظر این علم همه افراد دارای «شخصیت» هستند که باید به صورت «علمی»

مورد مطالعه قرار گیرد این دیدگاه باعث پیدایش نظریه‌های متعددی از جمله : نظریه روانکاوی کلاسیک ، نظریه

روانکاوی نوین ، نظریه انسان گرایی، نظریه شناختی، نظریه یادگیری اجتماعی و … » در حوزه مطالعه روانشناسی

شخصیت شده است.

ماهیت شخصیت و انسان

یکی از جنبه‌های با اهمیت در «روانشناسی شخصیت» که در «نظریه‌های شخصیت»

منعکس شده است برداشت یا تصوری است که از ماهیت «انسان و شخصیت او» ارائه شده است

(یا می‌شود). این سوالها با ویژگی اصلی انسان ارتباط برقرار می‌کنند و همه مردم

(شاعر ، هنرمند ، فیلسوف ، تاجر ، فروشنده و …) همواره به روش های مختلف به این

سوالها پاسخ می‌دهند؛ بطوری که می‌توانیم بازتاب همه جانبه آنها را در «کتابها ، تابلوهای نقاشی ، و

در رفتار و گفتارشان» ببینیم و روانشناسی شخصیت و نظریه پردازان این حوزه نیز از آن مستثنی نیستند.

زخم‌های بریدگی، خراشیدگی و سوراخ شدن پوست

هر نوع بریدگی سطحی و یا عمیق پوست ممکن است نیاز به بخیه داشته باشد و

بایستی خیلی زود توسط پزشک معاینه شود. به طور کلی هر چه زخم زودتر بخیه زده شود،

خطر عفونت آن کمتر است.

در اینجا ۶ توصیه کلی در مورد مراقبت از انواع زخم ها را بیان می کنیم.

۱- شستن زخم بریدگی و خراشیدگی با آب و صابون و سپس تمیز و خشک نگه داشتن آن،

تمام آن چیزی است که برای مراقبت از تمام زخم ها لازم است.

۲- تمیز کردن زخم با آب اکسیژنه (پراکسید هیدروژن) و بتادین در اولین روزها مفید است،

اما به دلیل اینکه ترمیم زخم را به تأخیر می اندازد برای مدت طولانی نباید استفاده شوند.

۳- پماد آنتی بیوتیک روی زخم خود بمالید و روی زخم را پانسمان کنید یا چسب زخم بزنید.

۴- اگر فکر می کنید زخم تان نیاز به بخیه دارد، طی ۶ ساعت بعد از ایجاد زخم

به پزشک مراجعه کنید، زیرا تاخیر در این کار میزان عفونت زخم را افزایش می دهد.

۵- هر نوع زخم ناشی از سوراخ شدن پوست توسط کفش ورزشی در معرض خطر زیاد ابتلا به عفونت است و

بایستی توسط پزشک معاینه شود.

۶- قرمزی، ورم، درد زیاد، تب و چرک کردن زخم نشان دهنده عفونت آن است و نیاز به مراقبت پزشکی دارد.

بهترین راه مراقبت از زخم بریدگی یا خراشیدگی چیست؟

اولین کار، بند آوردن خونریزی زخم است.

بیشتر اوقات اگر با یک پارچه تمیز یا گاز استریل روی زخم را کمی فشار دهیم،

خونریزی متوقف می شود و مدت ۱۰ تا ۲۰ دقیقه باید این فشار را ادامه دهیم.

اگر خونریزی بند نیامد و یا شدید بود، بایستی به پزشک مراجعه کنیم.

کار بعدی این است که زخم را با آب و صابون کاملا بشوییم و تمیز کنیم.

هر گونه ماده خارجی موجود در زخم را باید بیرون بیاوریم مثل شن، سنگریزه، خرده چوب،

شیشه و یا چمن سبزه، زیرا در غیر این صورت زخم عفونت می کند.

در ابتدای کار می توانید از بتادین و آب اکسیژنه برای تمیز کردن زخم استفاده کنید،

ولی استفاده طولانی مدت از این مواد باعث می شود زخم دیر بهبود پیدا کند

نوک موچین یا انبرک را ابتدا با الکل ضدعفونی کنید و سپس جسم خارجی را توسط آن از زخم

بیرون بکشید، اما موچین را داخل زخم فرو نکنید، زیرا میکروب ها را به عمق زخم هل می دهد.

همچنین می توانید به آرامی روی زخم را با لیف و صابون تمیز کنید تا کثیفی ها و خار و خاشاک از بین بروند.

در ابتدای کار می توانید از بتادین و آب اکسیژنه برای تمیز کردن زخم استفاده کنید،

ولی استفاده طولانی مدت از این مواد باعث می شود زخم دیر بهبود پیدا کند.

مراقبت دائمی از زخم مهم است. روزی سه بار، پانسمان روی زخم را بردارید و با آب و صابون

به آرامی محل زخم را بشویید، پماد آنتی بیوتیک روی آن بمالید و مجددا پانسمان را روی زخم قرار دهید.

اگر پانسمان زخم کثیف و یا خیس بود، فورا آن را عوض کنید. در غیر این صورت می توانید روزی یک بار

پانسمان را عوض کنید.

چه موقع برای زخم بریدگی باید نزد پزشک رفت؟

اگر نتوانستید خونریزی زخم را متوقف کنید، بایستی نزد پزشک بروید.

هر نوع بریدگی سطحی و یا عمیق پوست ممکن است نیاز به بخیه داشته باشد و بایستی خیلی

زود توسط پزشک معاینه شود. به طور کلی هر چه زخم زودتر بخیه زده شود، خطر عفونت آن کمتر می شود.

به طور طبیعی، بایستی طی شش ساعت بعد از ایجاد جراحت و آسیب، زخم مرمت شود.

افرادی که سیستم ایمنی بدنشان ضعیف است، بیشتر دچار عفونت زخم می شوند و بایستی

زخم آن ها توسط پزشک پانسمان شود. این افراد عبارتند از: بیماران دیابتی، بیماران سرطانی که

شیمی درمانی می کنند، افرادی که داروهایکورتونی مصرف می کنند مثل پردنیزون، بیمارانی

که دیالیز کلیه می کنند و بیماران مبتلا به ایدز.

هر زخمی که علائم عفونت را نشان دهد، بایستی توسط پزشک رسیدگی شود.

اشعه ایکس در رادیولوژی

اشعه ایکس همانند نور یا امواج رادیویی نوعی از تشعشات می ­باشد که مشابه  با پرتوی نور چراغ قوه،

در قالب اشعه ایکس متمرکز شده است­. اشعه ایکس می­ تواند از بسیاری از اشیاء از جمله بدن

انسان عبور کند. اشعه ایکس در نتیجه­ ی برخورد با دستگاه شناساگری که مسئول ثبت فیلم بوده

و یا تصاویر را به کامپیوتر می فرستد، تصاویر عکسبرداری را ایجاد می­ کند. بافت های متراکم بدن

از قبیل استخوان، بسیاری از اشعه­ های ایکس را جذب و بلوکه می­ کنند و در تصاویر عکسبرداری

شده با اشعه ایکس سفید به نظر می­ رسند. بافت هایی با تراکم کمتر، از قبیل عضلات و اندام­ ها

پرتوهای ایکس کمتری را بلوکه کرده (اشعه ایکس بیشتری از آنها عبور می­ کند) و در تصاویر عکسبرداری

شده با همانند سایه­ هایی خاکستری به نظر می­ رسند. نوعی از اشعه ایکس که عمدتاً

از طریق هوا عبور می کند- مثلاً از طریق ریه ها در تصاویر عکسبرداری شده با اشعه ایکس سیاه  به نظر می ­رسد.

رادیوگرافی ستون فقرات تصاویری از ستون فقرات ارائه می ­دهد. ممکن است از این تصاویر برای یافتن

جراحات یا بیماری های مربوط به دیسک و یا مفاصل ستون فقرات بهره برد. این مشکلات می­­ توانند

شامل شکستگی­ های ستون مهره، عفونت ­ها، دررفتگی­ ها، تومورها یا بیماری دیسک باشند.

همچنین رادیوگرافی ستون فقرات برای بررسی انحنای ستون فقرات (اسکولیوز) و یا برای نقائص نخاعی بکار می ­رود.

ستون فقرات به چهار بخش تقسیم شده است. بنابراین چهار نوع رایج از رادیوگرافی ستون فقرات وجود دارد که عبارتنداز:

• رادیوگرافی ستون فقرات گردنی. در این آزمایش، تصاویری از استخوان های مهره هفتم گردن گرفته می ­شود.

• رادیوگرافی ستون فقرات توراسیک. در این آزمایش، تصاویری از استخوان ۱۲­ام قفسه سینه (توراسیک) گرفته می ­شود.

• رادیوگرافی ستون فقرات کمری خاجی. در این آزمایش رادیوگرافی تصاویری از استخوان پنجم تحتانی پشت

• (مهره­های کمر) و نمایی از استخوان های جوش خورده پنجم انتهای ستون فقرات (ساکروم) گرفته می­ شود.

• در رادیوگرافی ساکروم / عظم عصعص. در این آزمایش رادیوگرافی تصاویر دقیقی از استخوان های جوش خورده

• پنجم واقع در انتهای ستون فقرات (ساکروم) و استخوان های کوچک چهارم واقع در عظم عصعص (coccyx) گرفته می­شود.

  متداول­ ترین انواع رادیوگرافی ستون فقرات شامل رادیوگرافی مهره ­های گردن (فیلم­ های ستون فقرات C) و مهره های کمری

• خاجی (فیلم های ستون فقرات LS) می ­باشد.

چطور با بیماران اختلال نقص توجه و بیش فعال (ADHD) رفتار کنیم؟

در این مطلب سعی داریم تا نحوه برخورد با بیماران بیش فعال یا ADHD  و مواردی که باید به

پرستاران و مراقبان ارائه شود را شرح دهیم.

بیش‌فعالی یعنی مدام در حرکت بودن و حرکات اضافی انجام دادن. برای مثال، کودکان بیماران که

نمی‌تواند یک‌ جا آرام بگیرد یا نجنبد و یا در بزرگسالان ممکن است پیوسته و به سرعت حرف

بزنند یا بی‌قرار باشند.

مثال‌هایی از بیش‌فعالی و تکانشگری عبارتند از احساس بی‌قراری، ترک صندلی، ناگهانی

حرف زدن، حرف کسی را قطع کردن، عدم توجه به حرف گوینده، به سختی در انتظار نوبت بودن.

چطور با فردی که برای او تشخیص ADHD داده شده باید کار کرد؟

مداخله‌ها باید شامل محیطی ساخت‌یافته، استراتژی‌های سازمانی، و روتینی باشند که قوانین

شفاف و ثابتی ارائه می‌دهد. در مورد کودکانی که بسیار بیش‌فعال هستند، اطمینان حاصل کنید

که محیطی که در آن قرار دارند عاری از اشیای نوک تیز یا چیزهایی باشد، که ممکن است

آسیب‌رسان باشند. کاملاً مراقب مصرف غذا و مایعات کودک باشید. استفاده از فینگرفود و

لیوان‌های دردار قمقمه ‌مانند کمک می‌کند تا از خوراک و مصرف مایعات کودک مطمئن شوید.

برای کودکان و بزرگسال یک سری عاداتی معین کنید که به افزایش تمرکز آن‌ها کمک می‌کند

و آن‌ها را متمرکز نگه می‌دارد. هرچه عادات و مسیرها ساده‌تر باشد بهتر است.

وظایف آن‌ها را به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم کنید تا بتوانند تمرکزشان را حفظ کنند. محدودیت‌هایی

نظیر میزان تماشای تلویزیون تعیین کنید یا برای رفتن به رختخواب و بیدار شدن و مدرسه رفتن و

انجام کار و تکالیف، برنامه‌ی زمانبندی مشخص کنید، چون این روش می‌تواند انرژی را هدایت کند

و تمرکز را حفظ کند.

سیستم پاداش‌دهی هم مفید است همچنان‌که مطالعات نشان‌ داده‌اند، افراد دارای ADHD به شدت

به پاداش‌های فوری پاسخ می‌دهند. یک سیستم ساخت‌یافته هم می‌تواند مشکلات انگیزشی را

حل کند و به کودک یا بزرگسال هم کمک می‌کند وظایف محوله را تکمیل کند تا پاداش بگیرد.

عارضه های دیگری که با اختلال نقص توجه و بیش فعالی(ADHD) رخ می دهد.

مهم است که توجه کنید که عارضه‌های دیگری همزمان با ADHD می‌تواند رخ دهد. در کودکان،

این کاموربیدیتی ممکن است اختلال نافرمانی مقابله‌جویانه، اختلال سلوک، اضطراب، افسردگی یا اختلالات یادگیری باشد.

آگاه بودن از نشانه‌ها یا تشخیص‌های دیگری که برای بیماران گذاشته شده، به مراقبت بیش‌تر از او کمک

خواهد کرد. برای مثال، در مورد بیماران که گوش نمی‌کند، مدام در جنب و جوش است، تغییرات خلقی

دارد یا به راحتی گریه می‌کند، ممکن است این علائم نشان‌دهنده‌ی این باشد که نوعی اختلال

خلقی مثل بای‌پولار (دوقطبی) یا اضطراب هم علاوه بر ADHD وجود دارد.

یک اختلال کاموربید و همایند دیگر هم می‌تواند اختلال سوء مصرف مواد باشد. اگر با کودک بیماران یا

نوجوان کار می‌کنید، به علائم مسمومیت یا ترک توجه کنید.

تقریباً اکثر کودکان بیماران یا بزرگسالان برای بیش فعالی و یا ADHD دارو مصرف می‌کنند. رایج‌ترین داروها،

محرک‌ها هستند. مراقب نشانه‌های سوء مصرف باشید،.نشانه‌هایی نظیر نیاز به مصرف دارو پیش

از موعد بعدی، سرخوشی، افزایش فشار خون بیماران، افزایش انرژی یا گوش‌به‌زنگی، تنفس سریع، مردمک باز،

بی‌اشتهایی یا بیدار ماندن در دوره‌های طولانی، که  این نشانه‌ها را باید سریعاً به پرستار گزارش کرد.

چه مواردی را باید در بیماری بیش فعالی (ADHD) به پرستار گزارش کرد؟

در هنگام گزارش‌دهی نرمال، مراقب بیمار باشید که باید هر نوع تغییرات خلقی یا رفتاری بیمار را به پرستار اطلاع بدهید. تغییراتی که باید سریع گزارش داده شوند عبارتند از:

• خشم یا گریه‌ی ناگهانی
• پرخاشگری
• کناره‌گیری از دیگران یا گروه‌ها
• رفتارهای نامناسبی مثل لمس کردن یا درآوردن لباس
• پریشانی
• نشانه‌های غیرکلامی مثل گره کردن مشت، قدم زدم یا حرکات سریع
• نشانه‌های جسمی ناشی از واکنش احتمالی دارویی مثل کهیر، استفراغ یا اسهال
• کاهش یا افزایش اشتها یا مصرف آب
• مسائل ایمنی
• آسیب‌های جدید
• تغییرات تحرک
• نشانه‌های حیاتی غیرنرمال
• مشکل در بلع
• مشکل در فعالیت‌های روزمره

دو نمونه از بیماران بیش فعال (ADHD) و نحوه برخورد و مواردی که باید به پرستار گزارش دهید.

بیماران بیش فعال اول:

بیماران  اول یک خانم ۳۰ ساله است که برای او تشخیص اضطراب داده‌اند. اولین بار است که بستری

می‌شود. پرستار می‌گوید او اخیراً توانسته اضطرابش را کنترل کند. پرستار او مشکوک به این است

که احتمالاً مشکل دیگری دارد. شما وارد اتاق او می‌شوید و می‌بینید که دارد دنبال چیزی می‌گردد

و خیلی هم آشفته است.

به او نزدیک می‌شوید تا شاید به او کمک کنید. او می‌گوید که شانه‌اش را گم کرده است. و همچنین

می‌گوید هرچیزی را گم می‌کند یا فراموش می‌کند چیزی را کجا گذاشته است. شما به او کمک می‌کنید

شانه‌اش را پیدا کند، و وقتی لباس پوشید او را برای صبحانه همراهی می‌کنید و سپس وارد گروه می‌شوید.

در گروه، شما متوجه می‌شوید که او به نظر «حواس‌پرت و بی‌توجه» است. به نظر می‌رسد نمی‌تواند

گفت‌وگو را تحمل کند و وقتی از او خواسته شد پرسشنامه را تکمیل کند، نتوانست آن را کامل کند و

همان مقداری را هم که انجام داده بود چندین خطا داشت، مثلاً نامش را جا انداخته بود، و به سوالات

کامل جواب نداده بود. شما تصمیم می‌گیرید در مورد چیزهایی که دیده‌اید با پرستار صحبت کنید.

چه چیزهایی را باید گزارش کنید؟

بیمار بیش فعال دوم:

امروز قرار است از یک پسر ۱۲ ساله که به نظر ADHD دارد، مراقبت کنید. وقتی وارد خانه می‌شوید

متوجه می‌شوید که او داخل خانه مثل وقتی که سوار موتور است دارد حرکت می‌کند. وقتی شما

سعی دارید با والدینش حرف بزنید او از ته گلو جیغ می‌کشد و بسیار هم آشفته است.

والدینش می‌گویند نمی‌توانند بفهمند چه شده است. آن‌ها داروهای او را هر روز به او می‌دهند اما

به نظر می‌رسد که هر روز بدتر می‌شود. در حالی که یک چشمتان به او است از والدینش می‌خواهید

که تعریف کنند هر روز چه اتفاقاتی می‌افتد.

آن‌ها می‌گویند که فرزندشان هر روز بسیار تحریک‌پذیر، کج‌خلق و مودی است. معلمش می‌گوید او خیلی

فعال است، زیاد برون‌ریزی می‌کند و اصلاً نمی‌تواند سر جایش بنشیند. با این که این کارها را قبل از مصرف

دارو هم انجام می‌داده، ولی الان به نظر می‌رسد بدتر شده است.

والدینش می‌گویند که او شب‌ها دو ساعت بیش‌تر نمی‌خوابد با این حال خسته هم به نظر نمی‌رسد. خوب

غذا نمی‌خورد با این حال اصلاً هم از حرکت نمی‌ایستد. شما به همه‌ی این موارد توجه می‌کنید و متوجه

می‌شوید که روی بازوی او یک لکه‌ی قرمز است. به او نزدیک می‌شوید .

از او می‌خواهید اجازه دهد نگاهی به بازویش بیندازید. وبا او صحبت می‌کنید و از او می‌پرسید امروز چه

کارهایی کرده است. او خیلی سریع صحبت می‌کند و به لکنت می‌افتد. شما می‌بینید که چندین لک

قرمز دیگر هم روی بازوی او هست و با کمک مادرش، لکه‌های دیگری را روی کمرش هم پیدا می‌کنید.

چه کاری انجام می‌دهید؟

در هر دو مورد باید یافته‌هایتان را به پرستار گزارش دهید.

در مورد بیمار اول نیاز است که همه‌ی چیزهایی را که دیده‌اید گزارش کنید. او فراموش کار شده،

چیزهایش را به آسانی گم می‌کند، نمی‌تواند توی گروه متمرکز باشد و به نظر می‌رسد اغلب حواسش

پرت است. او نتوانست پرسشنامه را تکمیل کند و دیدید که با بی‌دقتی اشتباهاتی در فرمش داشت.

این موضوع را به پرستار گزارش می‌کنید. و پرستار می‌گوید که به نظرش او مشکوک به ADHD است.

و با خدمات درمانی تماس می‌گیرد تا ببیند چه کمکی می‌تواند بکند.

در مورد بیمار دوم، باید هرچه سریع‌تر وقتی متوجه لکه‌ها و کهیرها شدید با پرستار تماس بگیرید.

این بیمار یک واکنش آلرژیک ناشی از داروها داشته است. همچنین باید گزارش کنید که او آن‌چنان

که باید، به داروها جواب نداده است.

چیزهایی که والدینش به شما گفته‌اند و همه‌ی چیزهایی را که خودتان دیده‌اید برای پرستار بازگو

می‌کنید. او خیلی انرژی دارد و دارد شروع به برون‌ریزی می‌کند. نمی‌تواند آرام یک جا بنشینید، تند

صحبت می‌کند، خوب غذا نمی‌خورد و بیش‌تر از دو ساعت هم نمی‌خوابد. همچنین باید گزارش کنید

که علائم حیاتی او، و تنفسش را چک کرده‌اید و ضربان قلب و فشار خونش بالاست. پرستار از شما

می‌خواهد تا زمانی که دارد با سیستم خدمات درمانی تماس می‌گیرد پیش او و والدینش بمانید. وقتی

آن‌جا ماندید با والدین بیمار در مورد روتین‌هایی که برای صبح و عصر و بعد از مدرسه‌ی او تنظیم کرده‌اند

صحبت می‌کنید. شما متوجه می‌شوید که او می‌تواند از برنامه‌های ساخت‌یافته استفاده کند و در این

مورد با والدینش حرف می‌زنید. و با همراهی هم، برای بیمار یک برنامه‌ی منظم ساخت‌یافته تنظیم می‌کنید.

نتیجه‌گیری – نحوه برخورد با بیماران اختلال نقص توجه و بیش فعالی(ADHD)

اختلال نقص توجه، یا ADHD، اختلالی است که کودکان و بزرگسالان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. نشانه‌ها

در یک طیف از بی‌توجهی (حواس‌پرتی یا اشتباهات ناشی از بی‌دقتی) تا بیش‌فعالی و تکانشگری

(سریع حرف زدن، عدم توانایی آرام نشستن، یا ناتمام گذاشتن تکالیف) قرار دارند. ADHD می‌تواند

با دیگر اختلالات مانند اضطراب، افسردگی یا اختلال سلوک همایند باشد. خیلی مهم است که مراقبان

کاملاً حواسشان به هر نوع علامت ناشی از انرژی اضافه یا تحریک‌پذیری باشد. مراقبان می‌توانند با تنظیم

روتین‌ها و پیشنهاد استراتژی‌های مبتنی بر سن و توانایی‌های فردی برای بیماران، کمک کنند تا بیمار بتواند

تمرکزش را حفظ کند. بیماران مبتلا به ADHD می‌توانند با دارو، روتین‌ها و استراتژی‌هایی که کمک به تمرکز می‌کنند، در زندگی موفق‌تر عمل کنند.

زخم ناشی از عمل جراحی سزارین

زخم ناشی از عمل جراحی “سزارین” درد زیادی را برای مادر به همراه دارد

و عدم تحمل این درد و یا عدم آگاهی از نحوه کنترل این درد، ممکن است

بر تغذیه نوزاد با شیر مادر تأثیر منفی بگذارد و حتی ممکن است افسردگی

بعد از زایمان را تشدید کند

و از لحاظ روحی بر سلامت مادر و نوزاد تأثیر منفی بگذارد.

مراقبت‌های پس از “زایمان سزارین”

– بسیاری از زنان قبل از زایمان، به این دلیل سزارین را انتخاب می‌کنند

تا از درد زایمان طبیعی فرار کنند، بی خبر از آن که ممکن است

درد ناشی از جراحت سزارین بسیار دردناک باشد.

به عبارت دیگر باید به این دسته از مادران که هیچ‌گونه منع پزشکی

برای انجام زایمان طبیعی را ندارند،

اطلاع و آگاهی کافی دهیم که انجام سزارین به معنای درد کمتر نمی‌باشد.

زایمان سزارین

– پزشک متخصص پس از انجام سزارین، داروهای مسکن را برای درد این مادران تجویز می‌کند،

اما اگر باز هم درد غیر قابل تحملی برای مادر ایجاد شود،

می‌تواند از پزشک خود درخواست داروی مسکن بیشتری کند.

– چند ساعت پس از زایمان سزارین، به مادران توصیه می‌شود

که راه رفتن را شروع کنند.

قدم زدن و راه رفتن نفخ مادر را از بین می‌برد.

بسیاری از دردهای مادر سزارینی به علت

جمع شدن گازها درون بدن اوست که با راه رفتن معمولا برطرف می‌شود.

– اولین بار قدم زدن پس از زایمان سزارین، معمولا تجربه‌ای همراه با درد شدید است

و فرد احساس می‌کند که بخیه ها ممکن است پاره شوند.

اگر احساس می‌کنید که نمی‌توانید بر روی پاهایتان بایستید، از پرستار خود کمک بگیرید.

– نوشیدن مقادیر زیادی آب و مایعات به مادرانی که سزارین کرده‌اند توصیه می‌شود.

یکی از مشکلات بزرگی که بر سر راه مادران سزارینی است یبوست می‌باشد .

اگر این مادران به یبوست مبتلا شوند، زور زدن موقع اجابت مزاج

به بخیه ها فشار زیادی وارد می‌کند و بسیار دردناک می‌باشد.

بنابراین برای جلوگیری از ایجاد این مشکل، نوشیدن مقادیر زیادی آب به این مادران توصیه می‌شود.

– به علت فشار آمدن به بخیه های جراحی،

مادر سزارینی حتی‌المقدور باید از خندیدن زیاد، سرفه و عطسه شدید پرهیز کند.

عکس زایمان سزارین روش های زایمان درد ۲
– به محض مشاهده هر گونه عفونت، ورم و قرمزی

در محل بخیه های خود، فورا باید به پزشک متخصص خود اطلاع دهید.

– طی روزهای اول پس از سزارین، هر چند ساعت یک‌بار محل بخیه های خود را بررسی کنید

تا هر گونه علامت غیر طبیعی و قرمز شدگی را متوجه شوید و فورا به پزشک خود اطلاع دهید.

– استراحت کردن در روزهای اول پس از زایمان سزارین به مادران توصیه می‌شود.

استراحت کردن و خوابیدن کافی سبب تسریع در بهبودی بخیه های سزارین می‌شود.

– اگر می‌توانید از فردی مانند مادر و خواهر و یا دوست خود بخواهید

در روزهای اول پس از زایمان سزارین، به شما در کارهای مربوط به بچه داری و خانه داری کمک کند.

– اگر فردی بودید که تمایل به زایمان طبیعی داشتید،

اما به هر علتی قادر به انجام آن نشدید و به صلاح پزشک خود، زایمان سزارین

برای شما ترجیح داده شد ممکن است از لحاظ روحی در فشار باشید

. بنابراین باید سعی کنید تا از ورود هر گونه فکر منفی در خصوص ناتوانی در این امر جلوگیری کنید

و تنها به این فکر کنید که نوزاد سالم و کاملی خدا به شما عطا کرده است

و دیگر خود را نباید ناراحت کنید. به اطرافیان و مخصوصا همسر این فرد توصیه می‌شود

که از ایجاد افکار منفی در منزل خودداری کنند تا مادر به افسردگی مبتلا نشود.

– این دسته از مادران باید علاوه بر رعایت بهداشت در محل بخیه های خود،

خون‌ریزی واژن را تحمل کنند و نظافت این محل را رعایت کنند.

– مادرانی که زایمان سزارین انجام داده‌اند،

می‌توانند از کیسه یخ برای جلوگیری از ورم محل بخیه استفاده کنند.

کیسه یخ را هر سه ساعت یکبار چند دقیقه بر روی محل بخیه قرار دهید

تا ورم آن فروکش کند. ورم این منطقه خطرناک می‌باشد

و می‌تواند درد شما را افزایش دهد. اگر پس از چند روز که از این روش استفاده کردید،

باز هم در این محل ورم وجود داشت، سریعا پزشک زنان خود را در جریان قرار دهید.

– مادرانی که زایمان سزارین انجام داده‌اند،

تنها پس از صلاح‌دید و اجازه پزشک خود مجاز به دوش گرفتن و استحمام می‌باشند.

برای حمام کردن می‌توانند از آب و صابون برای شستن و نظافت محل بخیه ها استفاده کنند،

اما از هر گونه مالیدن این قسمت با لیف باید خودداری کنند.

– زخم محل بخیه جراحی خود را روزانه بررسی کنید

تا اگر ترشح و عفونتی کرده است، آن را سریعا به پزشک خود اطلاع دهید

و راهکارهای درمانی را انجام دهید.

– با صلاح‌دید پزشک خود می‌توانید از آلوئه ورا برای درمان زخم خود استفاده کنید.

دو تا سه بار در روز محل زخم خود را با آلوئه ورا به آرامی ماساژ دهید تا زخم آن سریع‌تر بهبود یابد.

بهبود بخیه ها حدود ۶ تا ۸ هفته به طول می انجامد.

بنابراین اگر پس از یک ماه، بهبودی بخیه ها حاصل نشد، نگران نشوید.

– اگر به طور ناگهانی با خون‌ریزی محل بخیه ها مواجه شدید، سریعا به پزشک خود اطلاع دهید.

– فعالیت‌های روزانه خود را تا مدتی پس از زایمان سزارین کاهش دهید،

زیرا احتمال خون‌ریزی و عفونت و ورم محل بخیه به علت فعالیت بدنی زیاد وجود دارد.

در صورت عرق کردن محل بخیه،

نسبت به نظافت آن اقدام کنید تا دچار عفونت نشوید.

رعایت این نکته مخصوصا در فصول گرم سال بسیار حائز اهمیت است.

 – رعایت برنامه غذایی مناسب برای جلوگیری از یبوست

و تسریع بهبودی محل زخم بسیار توصیه می‌شود.

– سعی کنید حداقل یک ماه پس از زایمان،

با همسر و نوزاد خود به تفریح بروید و به فکرتان استراحت بدهید.