تشخیص ناباروری به دلایل متفاوتی انجام می‌شود که علت آن در زن، مرد یا هر دو نفر وجود دارد.
در روند تشخیص ناباروری، پس از ملاقات با پزشک متخصص، آزمایش‌های تشخیص ناباروری
درخواست داده می‌شود که هر یک شرحی از وضعیت باروری زنان و مردان را ارائه می‌دهد.
پزشک با توجه به نتیجۀ این آزمایش‌ها، دلایل ناباروری را تشخیص می‌دهد و
روش‌های درمان متفاوتی را پیشنهاد خواهد کرد.
.jpg)
تزریقات عضلانی یکی از روش های تجویز و دریافت دارو در بیماران سرپائی و بستری در
بخش های بیمارستان بوده و پرستاران به واسطه خصوصیت حرفه ای خود مسئول انجام تزریقات عضلانی بیماران هستند.
از طرفی وارد شدن سوزن به بدن هرچند که ضروری باشد و تمام جوانب کار در نظر گرفته شود،
تجربه ای ناخوشایند در بیماران ایجاد کرده و این تجربه ناخوشایند منجر به عوارض و اقدامات دیگری
از طرف بیمار می شود که ممکن است به نفع بیمار و درمان بیماری وی نباشد.
آمار بالای تزریقات عضلانی در جهان بخصوص در بیماران سرپائی و پاراکلینیکی، لزوم بررسی و
اجرای روش های تزریق عضلانی بدون درد را ثابت می کند.
با اجرای این تکنیک می توانید تجربه تزریق عضلانی بدون درد را در بیمار ایجاد کنید.
مراحل اجرای این تکنیک به شرح زیر است:
دست های خود را از آلودگی ها پاک کنید تا هنگام تزریق عضلانی، آلودگی وارد بدن بیمار نشود.
به این منظور دست را با آب گرم و محلول شستشوی مناسب شسته تا ضمن اطمینان از پاکی آنها،
دستتان در تماس با بیمار سرد نباشد تا ایجاد تحریک و انقباض نکند. سپس دست ها را کاملاً خشک کنید.
الف- دستور پزشک و کارتکس
ب- هنگام برداشتن دارو از قفسه دارو ها و آماده کردن آن
ج- هنگام تزریق به بیمار
برخی از داروها از قبل از تزریق نیاز به حل شدن با حلال مناسب دارند.
در حال حاضر در اکثر مراکز درمانی و بیمارستان های کشور، از آب مقطر به عنوان حلال ویال های پودری استفاده می گردد.
تزریق آب مقطر، خود باعث ایجاد درد می شود. پس بهتر است بجای آن از سرم نرمال سالین استفاده کنید.
دارو (ویال های پودری) را با آسپیره و پوش کردن داخل ویال حل کنید تا کف و حباب ایجاد نکند و سعی کنید
هواگیری سرنگ را نیز داخل ویال انجام دهید تا از هدر رفتن و پاشیده شده دارو به اطراف پیشگیری شود.
اجازه دهید تا مقدار کمی هوا (سه دهم تا پنج دهم سی سی) در انتهای سرنگ باقی بماند.
از این حجم هوا برای تخلیه کامل دارو از فضای محل اتصال سرنگ به سرسوزن استفاده کنید.
بعد از کشیدن دارو به داخل سرنگ و قبل از تزریق، سرسوزن را تعویض نمایید.
زیرا سر سوزن قبلی بعلت تماس با لبه ها کُند شده و جدار بیرونی آن به دارو آغشته است.
در غیر اینصورت درد بیشتری را به بیمار تحمیل خواهید کرد.
مانند هر اقدام و مراقبت پرستاری دیگر، قبل از شروع تزریق در مورد دارو، روش تجویز و تکنیک مورد
نظر به بیمار توضیح دهید و سعی کنید با اطمینان خاطر دادن به بیمار همکاری وی را در اجرای این تکنیک جلب نمائید.
با اینکه می دانیم عضله باتکس افراد متوسط تا ۵ سی سی و عضله دلتوئید تا ۲ سی سی گنجایش دارد،
ولی در کودکان، افراد لاغر و با جثه ظریف به نسبت باید از این حجم کم کرد.
نرم، سریع و پیوسته، با زاویه ۷۲ تا ۹۰ درجه وارد عضله شوید.
هر یک سی سی دارو را در عرض ده ثانیه تزریق کنید.
بعد از ورود انتهای سرسوزن را با دو انگشت اشاره و شست ثابت نگه دارید.
حرکت سوزن درون عضله خالی از درد نیست.
در تزریق عضلانی و در انتهای تزریق، سه دهم تا پنج دهم سی سی هوای باقیمانده را نیز پوش کنید.
این کار باعث رسیدن کل دارو به بدن شده از ماندن دارو در سرسوزن جلوگیری می کند و
فضای بیشتری برای جذب بهتر در اختیار دارو قرار می دهد.
با کشیدن پوست حدوداً دو و نیم سانتی متر و سپس تزریق و بعد رها کردن پوست، مجرای ایجاد شده
در لایه های پوست در یک امتداد قرار نخواهد گرفت و این کار باعث می شود تا
دارو از بدن خارج نشود و کل حجم دستوری به بیمار برسد.
حتما می دانید که ورود الکل به لایه های زیرین پوست ایجاد درد می کند.
بنابراین بگذارید تا الکلی که قبل از تزریق جهت ضدعفونی کردن پوست استفاده شده، خوب خشک شود.
بعد از تزریق از بیمار بخواهید بلافاصله از روی تخت بلند نشود و اجازه دهد تا عضله از حالت استرس و اسپاسم خارج شده و بعد بلند شود. (حدود یک الی دو دقیقه)
استفاده از کمپرس گرم، به افزایش خون رسانی در محل کمک کرده و باعث جذب بهتر و سریعتر دارو می شود.
یک گاز یا پنبه خشک روی محل تزریق عضلانی گذاشته و به آرامی ماساژ دهید.
آمارها در خصوص بیماری روانی در افراد سالخورده می‌توانند نگران کننده باشند، ولی آنهایی که از یک فرد سالخورده مراقبت می‌کنند، با افزایش دانش و هوشیاری در این مورد، می‌توانند از سلامت هیجانی و روانی عزیزان سالخورده‌شان آگاه شوند و در صورت ابتلای آنها به بیماری روانی، از انجام اقدامات درمانی مناسب اطمینان حاصل کنند.
جای تعجب نیست که شایع‌ترین مشکل روانی مربوط به افراد سالخورده، اختلال شناختی شدید یا زوال عقل (دمانس) است. به گزارش انجمن آلزایمر ایالات متحده، تخمین زده می‌شود، هم‌اکنون حدود ۵ میلیون فرد ۶۵ سال به بالا – یعنی حدود ۱۱ درصد از افراد سالخورده – در آمریکا به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. کنترل بیماری آلزایمر آن‌چنان راحت نیست؛ ولی برای کنترل این بیماری، علاوه بر توصیه‌ها و تجویزات پزشک می‌توانید از ۲۱ درمان خانگی بیماری آلزایمر که واقعا موثر هستند نیز بهره ببرید.
همچنین، افسردگی و اختلالات خلقی نیز به میزان بالایی در میان آدم‌های سالخورده شایع است، و متاسفانه، این بیماری‌ها غالبا بدون تشخیص و درمان باقی می‌مانند. طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا، در حال حاضر، ۵ درصد از آدم‌های سالخورده‌ی ۶۵ سال به بالا به افسردگی مبتلا هستند، و حدود ۱۰.۵ درصد از سالخوردگان در برخی مراحل زندگی‌شان افسرده تشخیص داده می‌شوند.
از این رو، توصیه می‌شود برای کمک به بهبود وضعیت عزیزان سالخورده‌تان، از ۱۰ راه درمان افسردگی بدون دارو و همچنین، ۸ چیز که آدم‌های افسرده می‌خواهند حتما بدانید نیز آگاهی یابید.
اضطراب نیز درست مانند افسردگی به عنوان یکی از شایع‌ترین مشکلات مربوط به سلامت روان آدم‌های سالخورده به شمار می‌رود. اختلالات اضطراب طیفی از مشکلات روانی را در بر می‌گیرند؛ از جمله سندرم جمع‌آوری اشیاء، اختلال وسواس فکری- عملی، انواع فوبیا و اختلال استرسی پس از آسیب روانی. به گزارش مرکز کنترل و پیشگیری بیماری، حدود ۷.۶ درصد از آدم‌های ۶۵ سال به بالا، در برخی مراحل زندگی‌شان، به اختلال اضطراب دچار می‌شوند.
یکی از مشکلات دائمی تشخیص و درمان بیماری‌های روانی در آدم‌های سالخورده این است که این افراد غالبا از علائم جسمی شکایت می‌کنند تا از مشکلات روانی. با وجود این، حتی استرس‌های طبیعی هیجانی و جسمی مربوط به کهولت سن نیز می‌توانند از جمله عوامل خطر ابتلا به بیماری‌های روانی از قبیل اضطراب و افسردگی باشند.
بنیاد بهداشت روانی سالمندان ایالات متحده فهرستی از برخی محرک‌های بالقوه‌ی بیماری‌های روانی را در آدم‌های سالخورده جمع‌آوری کرده است:
الف. مصرف الکل یا مواد مخدر
ب. تغییر محیط زندگی، مثلا انتقال به خانه‌ی سالمندان
پ. ابتلا به بیماری‌های عامل بروز دمانس (مثلا بیماری آلزایمر)
ت. بیماری یا فقدان یکی از عزیزان
ث. ابتلای طولانی مدت به بیماری (مثلا سرطان یا بیماری قلبی)
ج. تداخل‌های دارویی
چ. ناتوانی جسمی
ح. بیماری‌های جسمی که می‌توانند بر هیجان، حافظه، و افکار فرد تاثیر بگذارند
با افزایش سن عزیزان‌مان، برخی تغییرات به طور طبیعی در وضعیت آنها ایجاد می‌شود. یکی از این تغییرات، بروز فراموشی‌های مکرر است؛ با وجود این، از دست دادن دائمی قدرت شناختی و حافظه نیز یکی دیگر از این تغییرات است؛ این مورد می‌تواند به طور بالقوه بسیار جدی و خطرناک باشد.
بروز اضطراب شدید یا افسردگی طولانی مدت نیز می‌تواند از جمله‌ی همین تغییرات باشد. آنهایی که از فردی سالخوردهمراقبت می‌کنند، باید گوش به زنگ نشانه‌های هشدار دهنده‌ای باشند که از بروز مشکلاتی در سلامت روانی فرد سالخورده خبر می‌دهند:
۱. مشاهده‌ی تغییراتی در وضع ظاهر یا لباس، یا بروز مشکلاتی در نگهداری از خانه یا حیاط خانه.
۲. سردرگمی، عدم موقعیت‌آگاهی، و بروز مشکلاتی در مورد تمرکز یا تصمیم‌گیری.
۳. افزایش یا کاهش اشتها؛ بروز تغییراتی در وزن.
۴. مشاهده‌ی افسردگی که بیشتر از دو هفته به طول بیانجامد.
۵. تجربه‌ی حس بی‌ارزش بودن، احساس گناه بی‌مورد، حس بیچارگی؛ فکر کردن به خودکشی.
۶. از دست دادن حافظه، به خصوص مشکلات حافظه – به تازگی یا به صورت کوتاه مدت.
۷. بروز مشکلات جسمی که قابل توضیح نیستند: درد، یبوست، و غیره.
۸. کناره‌گیری از اجتماع: از دست دادن علاقه به چیزهایی که پیش‌تر لذت‌بخش بودند.
۹. بروز مشکل در مدیریت مسائل مالی و محاسبه‌ی اعداد و ارقام.
۱۰. بروز بی‌دلیل خستگی مفرط، کمبود انرژی، و تغییرات وضعیت خواب.
.jpg)
بیماری زخم های تماسی نیز در مراکز نگهداری از سالمند زیاد دیده می شود.
سالمندانی که ناتوانی حرکتی دارند و روی بستر مانده اند در معرض خطرند.
در مراکز سالمندان شاید به اندازه کافی پرستار وجود نداشته باشد و کسی نباشد که
مدام سالمندان را تغییر وضعیت دهد. اگر از زخم های ایجادشده به خوبی مراقبت نشود،
عفونی می شوند و عفونت ممکن است وارد خون شود. گاهی هم عفونت منجر به مرگ بیمار می شود.