تزریق داخل عضلانی در کودکان

تزریق داخل عضلانی   

محل تزریق داخل عضلانی  با توجه به سن کودک، میزان توده عضلانی و غلظت و

حجم دارو تعیین می شود. 

نوزادان ممکن است حجم بیشتر از ۰.۵ سی سی را در یک محل تحمل نکنند. در

حالی که کودکان بزرگتر یا خردسالان ممکن است یک سی سی را در هر جایی از

تحمل کنند. با رشد کودک می توان حجم های بیشتر را بکار برد.

دلیل منطقی: در داروهایی که حجم بیشتر دارند از عضله های بزرگ تر(حجیم تر)

استفاده می شود. از تزریق  در مناطقی با رگ های خونی و اعصاب بزرگ اجتناب

شود.

برای کودک شیرخوار عضله وستوس لترالیس مناسب می باشد ، فقط

بخش میانی و جانبی ران واجد شرایط است. یک سال پس از راه رفتن کودک می توان

از عضله سرینی (دورسوگلوتئال) جهت تزریق استفاده کرد. اما چون تکامل این عضله

ضعیف است، انتخاب آنها برای کودکان کمتراز ۵ سال مطلوب نیست.

 محل مناسب برای تزریق عضلانی در کودکان بزرگ تر و نوجوانان همانند بالغین

وستوس لترالیس، دلتوئید، و عضله ونتروگلوتئال می باشد. 

در هنگام تزریق باید فراهم کردن امنیت کودک حائز اهمیت می باشد. برای حفظ و

ثابت نگه داشتن کودک در حین تزریق می توان از محدود کننده ها استفاده کرد. ضمنا

وسایل مورد استفاده بایستی  ایمن، کم خطر باشند. این مسئله ایمنی را برای کودک

و پرستار فراهم می کند (انجمن سلامت و امنیت حرفه ای امریکا ۲۰۰۱).

 مکان های مورد نظر در تزریق عضلانی 

 الف-دلتوئید

  ب-وستوس لترالیس

  ج- دورسوگلوتئال

  د – ونترو گلوتئال

شکل  : عضله پهلویی ران محل مناسب تزریق داخل عضلانی در شیرخواران است.

مهارت  . نحوه تزریق عضلانی 

آمادگی:

 ۱. انتخاب سرنگ با توجه به حجم دارویی که توصیه شده است. سر سوزن باید

به اندازه کافی طویل باشد که به بافت زیر جلدی و داخل عضله نفوذ کند. استفاده

از سر سوزن با طول ۱-۰.۵ اینچ (اندازه ۲۵-۲۱) در شیرخواران و کودکان توصیه

می شود.

۲-۱. انتخاب محل تزریق 

تجهیزات:  * سرنگ حاوی دارو    * الکل برای تمیز کردن     * باند کوچک     *گاز با سوآپ پنبه

روش: به شیوه استریل

۱- پرستار دیگری هنگام تزریق داروی عضلانی جهت نگه داشتن کودک حضور داشته باشد (شکل ۵-۷) .   

دلیل منطقی: احتیاطات حین تزریق سبب به حداقل رساندن آسیب به کودک شده و

باعث می شود که به نحو صحیح و مطمئن انجام شود.

۲- دستکش بپوشید.

    ۳- انتخاب محل: از پنبه الکل به صورت حرکت چرخشی دایره ای محل را تمیز نمائید.

۴- عضله را بین شصت و سایر انگشتان ثابت نگه دارید.

۵- درپوش پلاستیکی سر سوزن را بردارید و سوزن را با زاویه ۹۰ درجه سریع وارد عضله نمائید.

۶- سرنگ را آسپیره کنید (پیستون را به عقب بکشید).

 دلیل منطقی: وقتی که طول سرسوزن بلند است و با زاویه ۹۰ درجه تزریق شود باعث

می شود که سوزن وارد عضله شود، سپس به جهت اطمینان از عدم ورود سوزن به داخل

رگ، پیستون سرنگ را  به عقب  بکشید (سرنگ را آسپیره کنید).

۶- اگر خون آسپیره نشد دارو را تزریق کنید. سپس سر سوزن را از عضله بیرون بکشید و

ناحیه را با یک گاز یا پنبه الکلی ماساژ دهید سپس کودک را در یک وضعیت راحت قرار دهید.

در صورت وجود قطره خون در ناحیه می توان یک گاز کوچک در ناحیه قرار داد  و یا ناحیه را با گاز کوچک  تمیز کرد .

۷- از گذاشتن مجدد سرپوش سرنگ خودداری نمایید و بر اساس استاندارد های حفاظتی

توصیه شده بیمارستان، سوزن را در محفظه های مقاوم در برابر سوراخ شدن قرار دهید. 

شکل ۵-۷: پاها و بازوهای کودک به وسیله پدر و پرستار محدود شود  به نحوی که تزریق

با ایمنی انجام شود.

رشد و تکامل: در  هنگام آماده کردن برای تزریق عضلانی، به سن، سطح رشد و تکامل کودک

توجه شود. کودکان و نوپایان مطمئنا به توضیحات کم و سرپایی نیاز خواهد داشت. اغلب کودکان

پیش دبستانی و سن مدرسه می توانند دلیل تزریق را بفهمند. آنچه که آنها هنگام انجام رویه

تجربه خواهد کرد، توضیح دهید از جمله “من در حال تمیز کردن بازوی شما با الکل هستم. این

باعث خنک شدن پوست می شود اما صدمه نمی زند”. همچنین می توان از انحراف فکری

موقع تزریق کردن استفاده کرد مثلا وقتی من تزریق کردم با هم تا ۱۰ بشماریم، باشه. حالا

یک، دو، سه،…” و در پایان تزریق از کودکان برای رفتارشان تشکر و تعریف  کنیم. مثلا “می دانم

شما ترسیده بودید اما توانستید به ما کمک کنید که تزریق را سریع انجام دهیم.”

تزریق زیر جلدی: محل تزریق زیر جلدی به سن کودک بستگی دارد، معمولا در نوزادان،کودکان

نوپا از قسمت پشتی  فوقانی بازو یا جلویی ران استفاده می شود.

مهارت ۳-۷. طریقه تزریق زیر جلدی

۱. تعیین اندازه سرنگ به حجم و دوز دارویی که تجویز شده بستگی دارد. سر سوزن باید

فقط طول کافی برای سوراخ کردن بافت زیر جلدی داشته باشد که زیر پوست و سطح چربی

بالاتر از عضله وارد شود سر سوزن با طول ۳.۸ تا ۵۸ اینچ (۲۶-۲۵ شماره) برای کودکان و بچه ها توصیه شده است.

۲. محل مناسب انتخاب شود.

لوازم و تجهیزات:   *. سرنگ پر شده با دارو    *. پد گازی یا توپه کتانی    *. باندکشی کوچک       

* الکل برای تمیز کردن     

شیوه : استریل

۱. یک پرستار یا همراه یا والدین، نوزاد را موقع تزریق نگه دارند.

۲. دستکش بپوشید.

۳. محل مناسب را انتخاب کنید و با استفاده از الکل به صورت حرکت چرخشی از مرکز به اطراف

محل را تمیز نمایید 

۴- پوست را بین انگشت شست و اشاره جمع کنید.

۵-در پوش سرنگ را بردارید. سر سوزن را سریع و با یک زاویه ۴۵ درجه وارد پوست نمایید. پوست

را رها کنید و پیستون سرنگ را به طرف عقب بکشید.

دلیل  منطقی: استفاده از زاویه ۴۵ درجه در تزریق زیر جلدی نسبتا از ورود  دارو به داخل

عضله جلوگیری می کند.

۶. دارو را در صورت عدم مشاهده خون در سرنگ تزریق کنید. سپس سوزن را با همان

زاویه ورودی خارج نمایید. ناحیه را با یک پد گازی یا سواپ پنبه (الکلی شده) ماساژ دهید

و کودک را به یک وضعیت راحت قرار دهید. اگر یک قطره خون دیده شد یک باند کوچک

روی ناحیه قرار دهید.

۷. از گذاشتن درپوش سوزن خودداری نمایید و طبق استاندارد محافظتی توصیه شده

سوزن را در ظروف مقاوم  قرار دهید. 

داروی وریدی: اصول تزریق داروی داخل وریدی در کودکان شبیه بزرگسالان است. توصیه های

خاص جهت تزریق داروی داخل وریدی در این قسمت بیان شده است. مسیر داخل

رگ را از نظر بازبودن بررسی نمایید. تعداد زیادی از داروها حلال های ویژه ای دارند.

بعضی از دارو ها فقط با محلول های ویژه مثل نرمال سالین سازگار هستند.  برخی

دیگر از داروها بایستی به آهستگی انفوزیون بشوند. در حالی که بعضی داروها

می توانند سریعا تزریق شوند.

 از استاندارد های تزریق دارویی و دستورالعمل بیمارستان خود در مورد تزریق سریع

کمتر از ۱۰ دقیقه و تزریق متناوب دارو مطلع باشید. از عدم تداخل داروها هنگام

از یک مسیر وریدی  اطمینان حاصل نمایید و در بین تزریق دو دارو مسیر را شستشو دهید. 

توصیه های خاص:  توصیه می شود دارو های داخل وریدی شیرخواران و کودکان  را

در یک محفظه کنترل حجم مثل میکروست، رقیق شده و توسط پمپ الکترونیکی برای

تزریق صحیح و دقیق قرار دهید. در صورت کنترل دقیق جذب و دفع بهتر است برای

انفوزیون دارو از پمپ سرنگی استفاده شود. بایستی  پمپ با توجه به حجم مایع و

میزان انفوزیون تنظیم شود. با استفاده از پمپ می توان از انفوزیون همه دارو به داخل

ورید اطمینان حاصل نمود. از آنجا که مقداری از دارو در بخش انتهایی کاتتر باقی می ماند

بهتر است مسیر را پس از اتمام جریان انفوزیون شستشو داد تا بدین ترتیب همه دارو

به داخل ورید انفوزیون شود.

​

گرفتن رضایت برای درمان

از یک منطر قانونی واخلاقی ،بیماران حق دارند درباره مراقبت های پزشکی و درمان

که به آنها ارائه می شود،تصمیم بگیرند.با این که ممکن است یک بیمار

همانند شما یا من تصمیم نگیرد،ولی حق دارد تا خود تصمیم بگیرد. در

برخی مواردممکن است این تصمیم «بد » باشد،ولی محاکم از مدت ها قبل ،

با به رسمیت شناختن استقلال بیماران ،به آسانی حق تصمیم گیری را به

آنها داده اند،صرف نظر از این که تصمیمشان خوب یا بد باشد. هر گاه ممکن

باشد،مراقبت های پزشکی باید تنها بعد از این که بیمار رضایت داده باشد،

انجام شوند.رضایت با اطلاع قلبی ،مطلوب ترین شیوه ای است که تصمیم

گیری باید براساس آن انجام شود.«با اطلاع قلبی »یعنی بیمار از شرایط جاری

پزشکی وانتخاب های درمانی درک خوبی دارد.« رضایت» نشانه دادن اجازه ای

است که براساس آن ، مداخلات پزشکی انجام می شوند. بدین ترتیب ،رضایت

با اطلاع قلبی بدان معناست که بیمار ،خطرات ومنافع برنامه مراقبتی پیشنهاد

شده را که به شرایط ویژه وی مربوط می باشد وهمچنین عواقبی را که بر هر

یک از انتخاب های بیمار مترتب است ، درک می کند. رضایت ضمنی ،راهکاری

قانونی است که وقتی کابرد دارد که بیمار در یک وضعیت فوری وتهدید کننده

حیات قرار دارد ولی به هر دلیل قادر به بیان تمایلات خود درباره نحوه ارائه مراقبت های

پزشکی اورژانس نیست .برای اطمینان یافتن از این که بیمار از مراقبت های مناسب ،

به دلیل عدم توانایی در برقراری ارتباط محروم نمی شود، قانون در این شرایط ،

این گونه فرض می کند که بیمار به احتمال زیاد ، مایل است تا تهدید حیات از وی

بر طرف شده وبه زندگی ادامه دهد.این مفهوم ،پایه ای است که اساس آن تصوری

از رضایت ضمنی به دست می آید.

​

قوانین گود ساماریتان 

قوانین گود ساماریتان  ودیگر قوانین موجود در کشور ،نام خود را از مثل اخلاقی

انجیل عهد جدید گرفته اند. دراین داستان ، فردی دست از مراقبت از فرد دیگری که

بیمار بود، می کشد.از منظر اجتماعی ،این اصطلاح مربوط به دو گروه از مردم است

که باهم روابط دوستانه ای نداشته وبه طور معمول با یکدیگر دوستانه برخورد نمی کردند.

با این که دو گروه با یکدیگر دوستانه برخورد نمی کردند. ولی ساماریتان اقدام 

به مراقبت کرد. برای حفظ روح آن مثل اخلاقی و درمان ، قوانین ومقرارت گودسامار یتان تصویب

شدند تا مسؤ ولیت حقوقی محدودتری مت.جه کسانی شود که بدون سوء نیت ،به

مراقبت از یک بیمار یا فرد آسیب دیده ،با توجه به این که از نظر قانونی ،هیچ «وظیفه ای

برای اقدام » نیز نداشته اند،پرداخته اند. این قوانین بیشتر بر افرادی از جامعه متمرکز است

که مهارت های پزشکی ناچیزی دارند یا فاقد این مهارت ها هستند ویا برای دست اندار

کاران امر پزشکی که باز نشسته شده اند یا «سر خدمت نیستند».افراد عادی ودست

اندارکاران امر پزشکی که سر خدمت نیستند،هیچ وظیفه ای برای اقدام ندارند. این

کار آنها نیست ، حداقل در لحظه ای که با فرد دچار اورژانس پزشکی ، برخورد می کنند.

برای برخورداری از مصونیت حقوقی ناشی از قوانین ومقررات گودساماریتان شخصی که

مراقبت های اورژانسی را انجام می دهد،نباید هیچ وظیفه ای برای اقدام داشته باشدو

نباید هیچ کمکی در انجام مراقبت ها وهیچ امکانی برای انتقال به بیمارستان فراهم باشد.

در رابطه با کیفیت مراقبت های انجام شده ، بسیاری از قوانین و مقررات گودساماریتان از

اصول انسان با تدبیر یا انسان معقول استفاده می کنند،به این معنی که یک انسان با تدبیر

و معقول در صورت مواجهه با شرایط مشابه ،برای بیمار  و درمان چه می کرد. با این حال ،قوانین و

مقررات گود ساماریتان ، در قبال سهل انگاری های عمده ،به افراد مصونیت نمی دهند.

فعال کننده های سیستم عصبی

سیستم عصبی

​

(The Hi&h  Road ) 

برآوردهای مربوط به مصرف کوکائین نشان می دهدکه میلیون ها آمریکایی ،

مصرف کننده منظم آن هستند. خلوص این ماده در شکل طبیعی اش به صورت

برگ های کوکا ، تنها حدود %۲ است . هنگامی که بهصورت هیدروکلرید کوکائین

در آید،خلوص این محصول به %۱۰۰ می رسد. کوکائین به شکل پایه آزاد یا

کوکائین «کرک » هم ، خلوص بالایی دارد.سمیت کوکائین برای هر فرد،متفاوت

است وبستگی به ترکیب خلوص ،مقدار مصرف شده وشیوه مصرف دارد. برای

مثال پودر کوکائین که استنشاق می شود،چندین دقیقه بعد ، اثراتش را ظاهر

می کند،در حالی که استنشاق تنها یک «پک » کوکائین کرک از طریق یک پیپ ،

می تواند پاسخ فیزیولوژیک فوری ،ظرف کمتر از ۱۰ ثانیه ایجادکند. افزایش سریع

در ضربان قلب وفشار خون شایع است، همانطور که درد قفسه سینه شایع است

وغالباٌ این مسأله باعث تماس وفراخوان EMS می شود. با مصرف کوکائین ،فشار

برقلب ،ریه ها ومغز زیادمی شودواین باعث افزایش احتمال سکته مغزی ،تشنج

ومشکلات قلبی می شود. احتملاٌ مرگبارترین واکنش ناشی از مصرف کوکائین ،

کاهش جریان خون به قلب به خاطر اسپاسم های عروقی است که می تواند شریان های

کرونری را مسدود کند. این .اکنش می تواند شریان کرونری ندارد، باعث انفارکتوس

عضله قلبی شود. درکسانی که از قبل مشکلات قلبی دارند وکوکائین به آسانی

می تواندباعث بروز یک اورژانس قلبی وتماس با ۱-۱-۹ شود. علایم ناشی از مصرف

کوکائین ،با رفع اثرات دارو که معمولاٌ در ۴۵ تا ۶۰ دقیقه صورت می گیرد ،غالباٌ بر

طرف می شوند. با این حال افزایش مقدار کا قلب ودر نتیجه مصرف اکسیژن بیشتر ،

به همراه درد قفسه سینه واضطراب وترس فراوان ،ممکن است باعث تماس وفراخوان

EMS شود. وقتی با یک اورژانس قلبی روبرو می شوندکه احتمالاٌ ، ناشی از دارو می باشد،

باید تقاضای ALS کنید. در صورتی که بیمار دچار حمله قلبی شده است ، فیبریلاسیون

بطنی ، شایع ترین ریتم قلبی در آن لحظه می باشد. دفیبریلاسیون سریع و اجرای خوب

کد BLS ،بهترین اقداماتی است که به بیمار شانس بیشتری برای بقا می دهد.

Desi&ner   Dru&s (ترکیبات جدید )

داروهای زیادی ، چه قانونی وچه غیر قانونی ، به آسانی در دسترس هستند که هم

از نظر اثرات ، شبیه کوکائین وآمفتا مین ها هستند.بسیاری از ضد احتقان های بینی و

کمک های رژیمی ،در این دسته جای می گیرند.desi&ner   dru&s ترکیباتی هستند

که در آزمایشگاه های مخفی تغییر پیدا کرده اند تا قوی تر شوند و یا مشمول قوانین

جاری مربوط به داروها نشوند . تصویب قانونی مربوط به &desi&ner  dru در اوایل دهه ۱۹۸۰ ،

گریزگاه قانونی را که این دارو سازان پنهانی ،از آن استفاده می کردند، مسدو د کرده ولی

در پاکسازی خیابان ها از این داروها چندان مؤثرنبوده است. آزمایشگاه های مت آمفتامین ،

یکی از خطرناکترین صحنه هایی هستند که کارکنان EMS ممکن است به دلایل ، مواد

شیمیایی قابل اشتعال وسمی ، محصولات فرعی سرطان زا که در فرایند تولید دارو به

وجود می آیند و اعضای مسلح گروه های تجارت مواد می باشند.هردارویی که سرعت

ضربان قلب را زیاد کند، نیاز قلب به اکسیژن را هم زیاد می کند. بنابراین ،تجویز غلظت های

بالای اکسیژن وتلاش برای کاهش اضطراب بیمار ،هر دو از اقدامات EMT-B هستند که می تواند

مفید باشد.

تضعیف کننده های سیستم عصبی 

(The  Low   Road ) 

در چند سال اخیر ، مواد مخدر (به ویژه هروئین ) عمده ترین داروهایی بوده اند که در مصرف

کنندگان مواد تضعیف کننده سیستم عصبی ،باعث حمله قلبی شده اند. این داروها می توانند

به طور طبیعی وجود داشته باشند،مثل تریاک و هروئین . یا این که مواد مخدر صناعی باشند،

مثل فنتانیل و مپریدین (دمرول ). در هر دو مورد، این مواد ،همگی تضعیف کننده CNS هستند

وممکن است سرعت تنفس را در مصرف کنندگان به حدی آهسته کنند که عمیقاٌ دچار هیپوکسی

شوند. در اینجا نیز ،وقتی نیاز قلب به اکسیژن برآورده نمی شود،قلب تحریک پذیر می شود

و انواع تغییرات در ریتم قلبی ، پدیدار می شود.وقتی سرعت ضربان قلب ، کند می شود، منتظر

افت فشار خون نیز باشید. مواد مخدر ، همچنین باعث اتساع عروق می شوندکه این خود باعث

افت بیشتر فشار خون می شود. بنابراین مونیتورینگ دقیق فشار خون توسط شما ، هنگام

مراقبت از این بیماران ، اقدامی ارزشمند خواهد بود. شخصی که در اثر مصرف ماده مخدر ، دچار

حمله قلبی شده است ،ممکن است در اثر تضعیف ویا وقفه تنفسی هم دچار حمله قلبی شود.

در اینجا نیز ،پیشگیری از حمله قلبی ، پیش از رسیدن به بیمارستان ،اقدام بسیار مفیدی خواهد بود.

شما یا یک EMT-B دیگر باید برای بیمارانی که با سرعتی کمتر از ۱۰ بار در دقیقه تنفس می کنند

یا فعالیت ذهنی ضعیفی دارند، تهویه کمکی برقرار کنید. همچنین غلظت های بالای اکسیژن مورد

نیاز است.اگر وقفه تنفسی رخ دهد ، مراقبت مؤثر شما وگروه شما ممکن است از حمله قلبی

پیشگیری کند.کارکنان ALS ،همراه خود ،آنتاگو نیست مواد مخدر ،یعنی نالوکسان (نارکان ) را دارند.

در بیشتر موارد ،تنها یک دوز از آن ، اثرات مواد مخدر را برطرف می کند. البته این اتفاق همیشه باسیستم عصبی

مواد مخدر جدید ،مثل ۳- متیل فنتانیل که بیش از ۳۰۰۰ تا ۵۰۰۰ برابر قوی تر از هروئین است ،نمی افتد.

عفونت‌های مجاری ادرار در بارداری

با شنیدن عبارت عفونت مجاری ادرار در بارداری ، ممکن است به عفونت مثانه و علائم همراه

آن مانند نیاز مکرر و ضروری برای ادرار کردن و احساس سوزش هنگام ادرار فکر کنید،

ولی این تمام ماجرا نیست. در این مطلب با نشانه‌ها، راه‌های پیشگیری و درمان

عفونت‌های مجاری ادرار آشنا خواهید شد.

انواع عفونت ادراری

عفونت مجاری ادرار ممکن است در هر یک از بخش‌های مجاری ادرار ایجاد شود.

مجاری ادرار شامل کلیه‌هاست که ادرار در آنها ساخته می‌شود و مسیرهایی که

ادرار را از کلیه به مثانه منتقل می‌کند و از آنجا به مجاری دفع ادرار که ادرار را از مثانه

به محل دفع آن هدایت می‌کند. به‌طورکلی عفونت‌های مجاری ادرار توسط باکتری‌هایی

به وجود می‌آید که از طریق پوست، واژن یا مقعد شما وارد مجاری ادرار می‌شود.

چند نوع شایع عفونت ادراری وجود دارد:

در این مقاله مطالعه می‌کنید:

• انواع عفونت ادراری
• علائم عفونت مثانه
• علائم عفونت کلیه
• عفونت ادراری بدون وجود علامت
• درمان عفونت کلیه
• احتمال افزایش ابتلا به عفونت مجاری ادرار
• راه‌های جلوگیری از ابتلا به عفونت ادراری
• عفونت مثانه: بیشتر مواقع، باکتری‌ها در مثانه متوقف و در همان محل تکثیر می‌شوند
• که باعث التهاب و ایجاد علائم عفونت مثانه خواهد شد. التهاب مثانه یا سیستیت در
• خانم‌های متاهل که رابطۀ جنسی دارند، بین سن ۲۰ تا ۵۰ سال نسبتاً شایع است.

  عفونت کلیه: باکتری‌ها ممکن است از مثانه به سمت یک یا هر دو کلیه حرکت کنند.

• عفونت کلیه یا پیلونفریت؛Pyelonephritis، شایع‌ترین عارضۀ جدی پزشکی در دوران
• بارداری است. این عفونت می‌تواند به جریان خون گسترش یابد و زندگی شخص را تهدید
• کند. همچنین عفونت کلیه ممکن است عواقب جدی برای کودک داشته باشد. این
• عارضه خطرزایمان زودرس و تولد نوزاد کم‌وزن را افزایش می‌دهد و همچنین ممکن
• است باعث مرگ جنین یا تولد نوزاد مرده شود.

  عفونت بدون علامت: این امکان وجود دارد که باکتری‌ها در مجاری ادرار وجود داشته

• باشند، اما هیچ نشانه‌ای از وجود آنها بروز نکند. این وضعیت به نام باکتریوری بدون
• علامت شناخته می‌شود. تا زمانی که فرد باردار نباشد، این شرایط مشکلی را ایجاد
• نمی‌کند و معمولاً خودبه‌خود از بین می‌رود. با این حال باکتریوری بدون علامتی که
• معالجه نشود، در دوران بارداری خطر ابتلا به عفونت کلیه را به میزان قابل توجهی افزایش
• می‌دهد و با زایمان زودرس و وزن کم نوزاد هنگام تولد همراه است. این امر یکی از دلایلی
• است که به علت آن در دوران باردای باید به شکل منظم آزمایش ادرار انجام شود.

  علائم عفونت مثانه

  علائم عفونت مثانه یا سیستیت در زنان متفاوت است، اما علائم شایع و رایج آن

• عبارت است از:
  • درد، ناراحتی یا سوزش هنگام دفع ادرار و احتمالاً هنگام نزدیکی جنسی
  • ناراحتی لگن یا درد پایین شکم و اغلب در بالای استخوان اندام تناسلی
  • نیاز شدید به ادرار و همچنین ناتوانی در کنترل ادرار، حتی با وجود ادرار بسیار کمی در مثانه

  همچنین ممکن است که ادرار بدبو یا کدر به نظر برسد یا در آن خون مشاهده شود.

• ممکن است تب با درجۀ پایین ایجاد شود، اما بیشتر وقت‌ها دمای بدن طبیعی باقی
• خواهد ماند. از آنجا که نیاز مکرر به دفع ادرار در دوران بارداری مشکل شایعی است،
• تشخیص عفونت مثانه ممکن است کمی سخت باشد، به خصوص اگر سایر علائم
• خفیف باشد. اگر فکر می‌کنید ممکن است دچار عفونت شده باشید با پزشک
• خود تماس بگیرید تا نسبت به درخواست آزمایش ادرار اقدام کند.

  علائم عفونت کلیه

  اگر هر گونه علائم مربوط به عفونت کلیه مشاهده شود، بلافاصله نیاز به

• دریافت مراقبت‌های پزشکی وجود دارد. این علائم اغلب به صورت ناگهانی ظاهر
• می‌شود که عبارتند از:
  • تهوع و استفراغ
  • تب بالا و اغلب همراه با لرز یا عرق
  • درد در قسمت پایین و پشت یا پهلوها، زیر دنده‌ها در یک سمت یا هر دو سمت
  • بدن و احتمالاً در ناحیۀ شکم

  همچنین ممکن است در ادرار، خون یا چرک مشاهده شود و برخی علائم عفونت

• مثانه نیز وجود داشته باشد.

  عفونت ادراری بدون وجود علامت

  عفونت بدون علامت، احتمال تولد کودک نارس و کم‌وزن را افزایش می‌دهد. اگر این

• عفونت درمان نشود، احتمال ابتلا به عفونت کلیه در بارداری تا میزان قابل توجهی
• افزایش می‌یابد. با این حال پس از درمان مناسب، این خطر به طور چشمگیری
• کاهش می‌یاید. پزشک در اولین معاینۀ بارداری برای بررسی هر نوع عفونت و باکتری
• در مجاری ادرار، صرف نظر از این که آیا نشانۀ عفونت وجود دارد یا خیر، آزمایش
• ادرار کامل شامل کشت ادرار تجویز خواهد کرد. اگر نتیجۀ کشت ادرار منفی باشد،
• احتمال این که فرد در دورۀ بارداری دچار عفونت ادراری شود نیز کم خواهد بود. اگر
• نتیجۀ کشت ادرار مثبت باشد، درمان با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی بی‌خطر برای
• دورۀ بارداری انجام خواهد شد.

  انتظار می‌رود مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها طی یک دورۀ کامل و معمولاً بعد از یک هفته

• عفونت را برطرف کند. پس از دورۀ درمان برای اطمینان از برطرف شدن عفونت، آزمایش
• دوباره انجام می‌شود. اگر عفونت برطرف نشده باشد، درمان با استفاده از یک آنتی‌بیوتیک
• دیگر تکرار خواهد شد. تکرار آزمایش کشت ادرار باید در فواصل منظم در طول دوران
• بارداری انجام شود تا این اطمینان حاصل شود که فرد دچار عفونت دیگری نشده باشد.
• اگر عفونت تکرار شود، فرد مجدداً تحت درمان قرار می‌گیرد و به احتمال زیاد در تمام
• دورۀ بارداری یک دُز کم از آنتی‌بیوتیک برای جلوگیری از بروز مجدد عفونت دریافت خواهد کرد.

  درمان عفونت کلیه

  اگر مادر باردار در دوران بارداری دچار عفونت کلیه شود، ممکن است لازم باشد در بیمارستان

• بستری شود و آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت کند. در این مدت مادر و جنین به دقت تحت مراقبت
• پزشکی قرار می‌گیرند. دمای بدن، فشار خون، نبض، تنفس، توانایی تولید ادرار، ضربان قلب
• کودک و هر نشانه‌ای از زایمان زودرس برخی از مواردی است که در این مدت تحت نظارت
• قرار می‌گیرد. طول زمان بستری برای عفونت کلیه، با توجه به وضعیت فرد متفاوت است.
• اگر پس از یک ارزیابی اولیه بین ۱۲ تا ۲۴ ساعت مشخص شود که عفونت خفیف وجود
• دارد و پاسخ بدن فرد به درمان خوب بوده ‌است و نگرانی بابت زایمان زودرس نیز وجود نداشته
• باشد، ممکن است پزشک اجازه دهد فرد از بیمارستان مرخص و ادامۀ درمان توسط آنتی‌بیوتیک
• خوراکی انجام شود. از سوی دیگر اگر بیمار دچار عفونت شدید باشد، نیاز به بستری
• شدن در بیمارستان برای درمان و نظارت بیشتر وجود خواهد داشت و تنها بعد از ۲۴ تا ۴۸
• ساعت پس از این که درجۀ حرارت بدن به حالت طبیعی برسد و هیچ علائمی از عفونت
• مشاهده نشود، امکان ترخیص از بیمارستان وجود خواهد داشت. پس از تکمیل درمان ممکن
• است پزشک برای پیشگیری از عفونت دیگر، یک دورۀ آنتی‌بیوتیک با دز کم تجویز کند.

  احتمال افزایش ابتلا به عفونت مجاری ادرار

  بارداری ریسک ابتلا به عفونت کلیه را افزایش می‌دهد. دلیل این امر مقدار زیاد هورمون

• پروژسترون است که باعث کاهش قدرت ماهیچه‌های میزنای می‌شود که ادرار را از کلیه
• به مثانه منتقل می‌کند و این منجر به گشاد شدن آنها و در نتیجه کاهش جریان ادرار خواهد
• شد. به علاوه با بزرگ شدن رحم به میزنای‌ها فشار وارد می‌شود و عبور ادرار از آنها با
• سرعت و راحتی همیشگی صورت نمی‌گیرد. ماهیچه‌های مثانه نیز در دوران بارداری قدرت
• خود را از دست می‌دهند. در این حالت، تخلیۀ کامل مثانه مشکل‌تر و مثانه مستعد ابتلا
• به ریفلاکس می‌شود که در این شرایط مقداری ادرار به میزنای‌ها برمی‌گردد و به سمت
• کلیه‌ها می‌رود. نتیجۀ چنین تغییراتی این است که زمان بیشتری طول می‌کشد تا ادرار
• در طول مجاری ادرار حرکت کند، بنابراین باکتری‌ها دیرتر از بدن خارج می‌شوند و زمان
• بیشتری برای تکثیر در مجاری ادرار پیدا می‌کنند و همچنین در اثر این تغییرات راحت‌تر به
• سمت کلیه حرکت خواهند کرد. علاوه بر این، ادرار در دوران بارداری خاصیت اسیدی کمتری
• دارد و از طرفی احتمال بیشتری وجود دارد که حاوی گلوکز باشد که هر دو مورد، فضا را برای
• رشد باکتری‌ها مساعدتر می‌کند.​

  راه‌های جلوگیری از ابتلا به عفونت ادراری

  اقدامات زیر می‌تواند در کاهش خطر ابتلا به عفونت‌های مجاری ادرار مؤثر باشد:

  • نوشیدن مقدار زیادی آب؛ حداقل ۸ لیوان در روز آب بنوشید.
  • وقتی نیاز به ادرار کردن دارید آن را نادیده نگیرید و سعی کنید موقع ادرار کردن مثانۀ
  • شما کاملاً خالی شود.
  • پس از دفع مدفوع، مقعد خود را از جلو به عقب پاک کنید تا از ورود باکتری‌های موجود
  • در مدفوع به مجرای ادرار جلوگیری شود.
  • ناحیۀ تناسلی خود را با استفاده از آب و صابون تمیز نگه دارید.
  • اندام تناسلی خود را قبل و بعد از نزدیکی جنسی تمیز کنید.
  • استفاده از محصولات بهداشتی مربوط به سلامت واژن مثل ژل، اسپری‌ها و صابون‌های
  • ضدباکتری قوی که ممکن است فضای مجاری ادرار و واژن را برای رشد باکتری‌ها مستعد کند
  • و همچنین استفاده از دوش واژینال در دوران بارداری توصیه نمی‌شود.

آزمایش غربالگری دیابت بارداری

غربالگری دیابت بین هفته‌های ۲۴ و ۲۸ بارداری انجام می‌شود. آزمایش غربالگری گلوکز

که آزمایش چالش گلوکز یا gct نیز نامیده می‌شود، به منظور بررسی دیابت بارداری تجویز

خواهد شد. در این مطلب می‌توانید با دلایل و چگونگی انجام این آزمایش، همچنین نتایج

و احساس شما پس از انجام آزمایش غربالگری دیابت آشنا شوید.

​

دلایل انجام آزمایش چالش گلوکز

در زمان بارداری مقاومت به انسولین افزایش می‌یابد و دیابت بارداری زمانی ایجاد می‌شود

که سطح قند خون یک زن بدون دیابت، در دوران بارداری افزایش می‌یابد. دیابت بارداری خطر

ابتلا به مسمومیت بارداری یا پره‌اکلامپسی، افسردگی و نیاز به سزارین را افزایش می‌دهد.

نوزادان متولدشده از مادران مبتلا به دیابت نیز در معرض خطر ماکروزومی یا بزرگی بیش از حد،

افت قند خون پس از تولد و زردی هستند. دیابت بارداری در صورت درمان نشدن می‌تواند

موجب مرگ داخل رحمی جنین نیز بشود. از آنجا که بیماری دیابت بارداری به ندرت علائمی

را بروز می‌دهد، تنها راه برای تشخیص آن انجام آزمایش است. آزمایش چالش گلوکز مانند هر

آزمایش غربالگری دیگری به تشخیص بیماری منجر نمی‌شود، بلکه برای شناسایی هرچه بیشتر

زنانی طراحی شده که ممکن است به دلیل مشکلاتی نیاز به آزمایش‌های بیشتر داشته باشند،

بنابراین نتیجۀ مثبت این آزمایش به این معنا نیست که فرد به دیابت بارداری مبتلاست.

اگر پاسخ آزمایش غربالگری شما مثبت باشد، نیاز به انجام آزمایش تحمل گلوکز دهانی یا o-gtt

دارید که آزمایشی طولانی‌تر و قطعی‌تر است و با اطمینان نشان می‌دهد که آیا شما مبتلا به دیابت

بارداری هستید یا خیر. اگر آزمایش ادرار که به طور معمول انجام می‌شود، نشان‌دهندۀ وجود

مقداری قند اضافی باشد یا ریسک بالایی برای ابتلا به دیابت داشته باشید، ممکن است پزشک

از شما بخواهد پیش از هفتۀ ۲۴ بارداری، غربالگری انجام دهید. اگر نتایج آزمایش طبیعی باشد،

غربالگری در هفته‌های ۲۴ تا ۲۸ بارداری نیز تکرار خواهد شد. البته اگر پیش از بارداری ابتلا به دیابت

تشخیص داده شود، نیاز به غربالگری وجود ندارد. در عوض باید با کمک پزشک خود برای کنترل این

وضعیت در دوران بارداری تلاش کنید.

چگونگی انجام آزمایش چالش گلوکز

هنگام مراجعه برای انجام آزمایش، یک محلول قند به فرد داده می‌شود که محتوی ۵۰ گرم گلوکز

حل‌شده در ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلی‌لیتر آب است. این محلول طعمی شبیه به نوشابۀ خیلی شیرین دارد

و باید در مدت پنج دقیقه آن را سریع بنوشید. یک ساعت بعد برای بررسی سطح قند خون، یک نمونه

خون از شما گرفته می‌شود. این آزمایش مشخص می‌کند که بدن شما چگونه قند را به شکلی مؤثر

فرآوری می‌کند. نتیجۀ آزمایش باید طی چند روز آماده شود. این آزمایش را می‌توان در شرایط غیرناشتا

و در هر ساعت از روز، بدون توجه به آخرین وعدۀ غذایی انجام داد. در مدت انجام آزمایش، شما

باید در حالت نشسته قرار داشته باشید و از فعالیت بدنی شدید، نوشیدن چای یا قهوه و خوردن مواد

غذایی خودداری کنید. در صورت بروز عوارضی مانند تهوع باید در حالت خوابیده قرار بگیرید؛ اگر استفراغ

کردید، نتایج دیگر قابل اطمینان نیست و آزمایش نباید ادامه یابد. اگر مقدار قند اندازه‌گیری‌شده کمتر

از ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، مشکلی محسوب نمی‌شود اما درصورتی‌که بیشتر از این مقدار باشد،

مرحلۀ دوم آزمایش انجام می‌شود که آزمایش تحمل گلوکز است.

چگونگی انجام آزمایش تحمل گلوکز

در آزمایش تحمل گلوکز فرد باید حداقل هشت ساعت ناشتا باشد. معمولاً از فرد خواسته می‌شود که

شب قبل از آزمایش دیروقت شام میل کند و بعد از آن ممکن است گفته شود از خوردن و نوشیدن هر

چیز به جز مقدار کمی آب خودداری کند، در نتیجه بهتر است صبح روز بعد، پیش از هر کاری این آزمایش

انجام شود. در روز آزمایش ابتدا یک نمونه خون برای اندازه‌گیری قند خون ناشتا گرفته می‌شود و پس

از آن محلولی حاوی ۱۰۰ گرم گلوکز خوراکی به فرد داده می‌شود. در این زمان طی سه ساعت، سه

نمونه خون به صورت هر ساعت یک بار، از بازو گرفته می‌شود تا خون مورد آزمایش قرار گیرد. از آنجا که

این آزمایش سه ساعت به طول می‌انجامد، حتماً نیاز به چیزی خواهید داشت تا سرتان را با آن گرم کنید،

زیرا در زمان تهیۀ نمونه خون باید در اتاق انتظار بنشینید. همچنین یک خوردنی همراه داشته باشید،

زیرا بعد از دریافت آخرین نمونه، احتمالاً گرسنه خواهید بود.

بعد از اعلام نتیجۀ آزمایش، درصورتی‌که حداقل دو مورد از مقادیر اندازه‌گیری‌شده بیشتر از مقدار استاندارد

باشد، پزشک تشخیص قطعی دیابت بارداری می‌دهد و اقدام‌های لازم را برای شما انجام خواهد داد. توجه

کنید که در برخی موارد، پزشکان به جای آزمایش چالش گلوکز، از ابتدا آزمایش تحمل گلوکز دو ساعته را در

خواست می‌کنند. این آزمایش مانند آزمایش تحمل گلوکز سه ساعته است، با این تفاوت که محلول گلوکز

خوراکی حاوی ۷۵ گرم گلوکز است و نمونه‌ها در مدت دو ساعت گرفته می‌شود. این نوع غربالگری در یک

مرحله انجام می‌شود و نتیجۀ آن قطعی است.

حس بیماری بعد از انجام این آزمایش

برخی از خانم‌های باردار پس از نوشیدن محلول گلوکز، حالت تهوع پیدا می‌کنند و حتی گاهی استفراغ می‌کنند.

درصورتی‌که آزمایش چالش گلوکز دارید، ممکن است خوردن چیزی چند ساعت قبل از آزمایش غربالگری در رفع

این حالت به شما کمک کند. اگر کمی پس از نوشیدن محلول دچار حالت تهوع شده‌اید باید یک روز دیگر دوباره

مراجعه و آزمایش را تکرار کنید. حالت تهوع در طول آزمایش تحمل گلوکز سه ساعته شایع‌تر است، چون محلول

مورد استفاده برای این آزمایش می‌تواند دو برابر شیرین‌تر یا حاوی دو برابر مایعات بیشتری از محلول مورد

استفاده در آزمایش غربالگری باشد و شما باید آن را با معدۀ خالی بنوشید.

بررسی نتایج آزمایش قند خون

پزشکان از استانداردهای مختلفی برای تعیین بالا یا پایین بودن سطح قند خون شما استفاده می‌کنند. در آزمایش

چالش گلوکز اگر سطح قند خون شما پس از آزمایش بیشتر از ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، جواب آزمایش

مثبت است و نیاز به آزمایش تشخیصی قطعی تحمل گلوکز خواهد بود. در تست تحمل گلوکز سه ساعته، اگر

حداقل دو مورد از موارد اندازه‌گیری در ساعت‌های مختلف آزمایش بیشتر از مقادیر استاندارد آن باشد، پزشک

تشخیص قطعی دیابت بارداری خواهد داد. مقادیر استاندارد برای قند خون در آزمایش تحمل گلوکز سه ساعته

به شرح زیر است:

• قند خون ناشتا کمتر از ۹۵ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون یک ساعته کمتر از ۱۸۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون دو ساعته کمتر از ۱۵۵ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون سه ساعته کمتر از ۱۴۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر

در روش یک مرحله‌ای یا آزمایش تحمل گلوکز دو ساعته این مقادیر به شرح زیر است:

• قند خون ناشتا کمتر از ۹۲ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون یک ‌ساعته کمتر از ۱۸۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر
• قند خون دو ساعته کمتر از ۱۵۳ میلی‌گرم در دسی‌لیتر

درصورتی‌که پزشک تشخیص دیابت بارداری بدهد، احتمالاً از فرد خواهد خواست که با رعایت یک برنامۀ غذایی

مناسب، وضعیت سلامت خود را کنترل کند. دیابت بارداری معمولاً تا زمانی که باردار هستید ادامه می‌یابد، اما

برخی از خانم‌ها که در دوران بارداری به دیابت مبتلا می‌شوند، پس از زایمان نیز دچار آن خواهند بود، بنابراین

شش تا هشت هفته بعد از زایمان نیز انجام آزمایش ضروری است.